Krachtmeting tussen twee uitersten

Het is niet makkelijk om een beschrijving te vinden die Frost/Nixon recht doet. ‘Absorberend’ klinkt toch anders dan het Engelse ‘absorbing‘. ‘Meeslepend’ is een recensiecliché. Een film die je in zich opneemt? Het klinkt raar, maar toch is dat wat Frost/Nixon doet. David Frost, een ietwat verlopen televisiepresentator, neemt het op tegen politiek zwaargewicht Richard Nixon. De laatste hoopt dankzij het interview zijn weg terug naar Washington te vinden, waar hij na het Watergateschandaal uit verdreven werd. Frost heeft kijkcijfers en dollars voor ogen.

Net echt

Regisseur Ron Howard (A Beautiful Mind, The Da Vinci Code) betrekt de kijker bij de aanloop naar de interviews door zijn documentaire-achtige stijl. De camera is nadrukkelijk aanwezig en scheert om de personages heen, zoemt haastig in en is soms expres uit focus. Tot tweemaal toe wordt de kijker pesterig buitengesloten, doordat er een deur voor zijn neus dichtslaat. Net als in Infamous wordt deze stijl nog verder geëxploiteerd door de personages zogenaamd een aantal jaar later in de camera te laten praten over hun ervaringen van destijds. Waar dat in Infamous overbodig aandeed, werkt het in Frost/Nixon prima. Een geïnterviewde vat de strekking van de film samen: ‘We hadden een close-up van Nixons verslagen gezicht. Dat ging de hele wereld over. De rest van het interview werd vergeten.’

Frost/Nixon gaat primair over de kracht van televisie. Daarnaast moet de film het hebben van de acteurs. Het gezicht van Frank Langella vertoont eigenlijk weinig gelijkenis met dat van Nixon, maar hij kopieert diens slepende taalgebruik en houding perfect. In zijn vertolking krijgt de gevallen president een verrassende charme. Zijn gewiekstheid verleent de film een prachtige spanning. Michael Sheen blijft dicht bij zijn vertolking van Tony Blair in The Queen. Opnieuw is hij glad, charmant en ambitieus. David Frost is geen hoogvlieger, maar hij heeft één voordeel boven zijn opponent: hij begrijpt televisie. Laat dat nu net van doorslaggevend belang zijn voor een strijd die zich in de huiskamers van Amerika afspeelt. Beiden worden bijgestaan door een legertje adviseurs, van wie vooral Kevin Bacon indruk maakt als het trouwe hoofd van Nixons staf Jack Brennan. Ook het korte rolletje van Toby Jones als zaakwaarnemer van de president maakt indruk.

Zuigend

Afgezien van een iets te sentimentele en uitleggerige eindscène is Frost/Nixon een geslaagde acteursfilm. Het wekt geen verbazing dat de film gebaseerd is op een toneelstuk, maar door de jachtige en zwierige filmstijl wordt het nergens statisch. Het verhaal is prima te volgen, ook voor mensen die niet precies meer weten wat Watergate inhield. Het intelligente en vaak grappige scenario van Peter Morgan, die ook verantwoordelijk was voor het toneelstuk, zuigt je hoe dan ook mee in deze krachtmeting tussen twee uitersten. ‘Opslurpend’ is misschien nog de beste omschrijving voor Frost/Nixon.