Vlot en leeg

Het is duidelijk: Phileine is een grrrl!, een wijf met ballen, een superbabe. Ze is alleen wel zo onzeker dat ze haar vriendje Max (Michiel Huisman) achterna reist naar New York als hij daar voor een jaar aan zijn carrière als acteur werkt. Echte liefde? Of kan ze gewoon het idee niet verkroppen dat opnieuw iemand haar, de grote Phileine, bedriegt?

Kalveren

Het zijn vragen waar Phileine zegt sorry, de verfilming van Ronald Gipharts gelijknamige boek, niet te lang bij stil blijft staan. Wie zoekt naar een boodschap of diepe gevoelens, komt bedrogen uit. Hoewel de film weinig tot geen inhoud heeft, verveelt hij niet. Ligt het aan de cameravoering van Bert Pot (Gouden Kalf een)? Aan het spel van Kim van Kooten (Gouden Kalf twee), die Phileine iets triestigs geeft, in plaats van het krankzinnige dat ze had in het boek van Giphart? Aan de vlotte montage (Gouden Kalf drie) of het geluid (Gouden Kalf vier)?

Wraakgodinnen

De combinatie van deze vier elementen geeft de film in ieder geval iets hips en snels. Het camerawerk tijdens de scène waarin Phileine met haar vriendje Max (Michiel Huisman) regen en wind maakt, verdient alleen al een Kalf. De hoge versnelling maakt helaas ook slachtoffers: soms zijn de geniale oneliners van Giphart onverstaanbaar, vooral die uit de mond van de Vlaamse Gulpje. En wat mij betreft hadden Phileine en haar vriendinnen Lala (Tara Elders) en Fleur (Liesbeth Kamerling) als de drie wraakgodinnen meer tijd verdiend.

Manco

Om de ‘monologue interieur’ uit het boek te verwerken, laat Robert-Jan Westdijk (Zusje, Siberia) Van Kooten in tweevoud over het scherm dartelen. Ook draait ze zich regelmatig naar de camera met een opmerking. “Dat gejank van die mannen ook tegenwoordig” of “Waarom heeft iedereen toch zo de pik op mij?” zijn de enige dingen waar Phileine haar mooie hoofdje over breekt. Het vlotte, de botte grappen, het lege verhaal: de film is inderdaad de perfecte Giphart-verfilming. En dat is op de lange duur direct het manco.

Ingetogen

Als Phileine met Max op haar bagagedrager door Utrecht trapt, moet je wel aan Turks Fruit denken. En als Phileine en Gulpje een orgasme faken in een New Yorkse eetgelegenheid dwingt de vergelijking met When Harry Met Sally zich aan je op. In die vergelijkingen legt Phileine het toch af. Opvallend is ook dat niet Phileine zegt sorry het Gouden Kalf voor de beste film in de wacht sleepte, maar De Tweeling. Een film zonder glamour, zonder trucjes, zonder kutpijpen, maar een heel ingetogen verhaal met inhoud. Daarmee is het een film die je langer bijblijft dan alle synoniemen voor seks die Phileine heeft bedacht.