Chicago

Er zitten een aantal ijzersterke elementen in Chicago, zoals de zang en dans (door alle acteurs zelf gedaan), het acteerwerk en de aankleding van personages, set en het algehele uiterlijk van de film. De roaring twenties herleven in kostuums, kleuren en kranten, al lijken sommige dingen in een wat moderner jasje te zijn gegoten. De aankleding van de dansers en danseressen is bij tijd en wijle bijzonder schaars, met leren bikini’s en dat soort dingen. Ik weet niet of het jaren twintig-variéte er ook zo uitzag.

Bob Fosse

Maar die kledingschaarste is wel kenmerkend voor de stijl van Bob Fosse, de grote choreograaf achter niet alleen Chicago, maar ook bijvoorbeeld Cabaret. De choreografen van deze film hebben trouw de meester gevolgd en leveren dans en show af op de karakteristieke manier: strakke gebaren en poses, sexy en uitdagende beweging. De dansers volgen nu eens het ritme van de muziek, dan weer de melodie, wat het geheel afwisselend, origineel en sprankelend maakt. De mimiek en beweging in een nummer waar Zellweger de buikspreekpop van Richard Gere speelt, is onovertroffen. Dit is waar een zang, dans en acteren perfect samenvallen.

Revue

Zang goed, dans goed, acteerwerk prima. Is er wel iets dat schort aan deze film? Jazeker. Chicago háált het niet bij andere musicals die op het witte doek zijn geprojecteerd. Moulin Rouge blijft onbetwist nummer één en ook Fosse’s andere grote werk, Cabaret, is stukken beter. Chicago is, hoe je het ook wendt of keert, een revue op film. Elk liedje wordt aangekondigd door een spreekstalmeester. Er zijn veel te veel liedjes en optredens en pauze tussen twee nummers is er nauwelijks. Elke emotie en gedachte heeft een liedje nodig, wat je al gauw liedjesmoe maakt. De songs vertragen de film bovendien vreselijk. Nummers waarin tegelijk voortgang in het scenario te bespeuren valt zijn er nauwelijks. Het is allemaal te veel van het goede. En de muziek is ook niet eens bijzonder goed of aanstekelijk, wat bij Moulin Rouge wel het geval was.

Dan is er ook nog het flinterdunne verhaal, dat er alleen maar lijkt te zijn om enige lijn in de voorstelling te krijgen. De ontknoping stelt hoegenaamd niets voor en het grote manco is dat alle personages onsympathieke lieden zijn die alleen maar uit zijn op eigen gewin en kattengespin. De dames in de gevangenis gaan over lijken. Zo zorg je niet voor een betrokken publiek. Alleen Roxies man Amos (John C. Reilly) is aardig, maar zijn rol is te klein om al je gevoelens van medeleven op hem te projecteren. Ook het einde van de film is vergezocht en doet goedkoop aan. Dat je het in eerste instantie toch slikt, komt door de overdonderende finale, die ook weer spetterende choreografie bevat. Liedjes, ook zielige, weten je echter nooit te raken en het enige dramatische moment in de film is weggelegd voor een bijrol. Het is wel mooi, maar het doet niks.

Oscar

Chicago is de moeite waard om te bekijken, maar ook niet meer dan dat. De dertien Oscar-nominaties scheppen een verwachting die de filmbonzen in de handen zal doen wrijven, maar als Chicago een beeldje voor beste regie, scenario of beste film in de wacht sleept, dan weten we voortaan dat die Oscars niets voorstellen.