Twee keer zoveel sfeer

Simon James (Jesse Eisenberg) is een nietszeggend persoon met een nietszeggende baan en een nietszeggend leven. Het enige verzetje dat hij heeft is het (soms wat creepy) fantaseren over zijn overbuurvrouw / collega Hannah (Mia Wasikowska). Op een dag krijgt hij een nieuwe collega, die fysiek zijn dubbelganger is, maar qua persoonlijkheid zijn tegenpool.

Krachtige rollen, ijzersterke sfeer

The Double is een film met sfeer. Regisseur Richard Ayoade (Submarine) heeft maar een paar minuten nodig om een heel specifieke atmosfeer te creëren en weet die gedurende 90 minuten vast te houden en op enkele momenten zelfs aan te sterken. De wereld van Simon James is donker en deprimerend bijna op het dystopische af. Het is uitzonderlijk gestructureerd en bureaucratisch (waar Ayoade de nodige humor uit weet te putten) en wordt naarmate de film vordert steeds tragischer. Rond de climax wordt de sfeer zelf bijna naargeestig op de manier waarop Simon het slachtoffer van zijn omgeving is geworden. Het kan wat ongemakkelijk zijn om te aanschouwen, maar Ayoade zet de sfeer in om het verhaal en de emotie te versterken en slaagt daar uitstekend in.

De sfeer geeft blijk van een goede regie en wordt bereikt door mooi opgezette shots, goede art direction, toepasselijke cinematografie en een magische, ontzenuwende soundtrack. Het is echter het acteerwerk dat centraal staat. Eisenberg speelt een heerlijke dubbelrol van twee extremen. Hij zet ze allebei vrij over the top neer, maar onderstreept hiermee hun verschillen, die in het verhaal worden teruggekoppeld aan hun identieke gezichten. Hij heeft plezier in het spelen van de verlegen, onzekere Simon en de zelfverzekerde James. In de scènes waar ze samen in beeld zijn (soms zelfs met dezelfde kleding) zijn ze makkelijk te onderscheiden door de verschillende speelstijlen die gehanteerd worden.

Uitleg overschaduwd

Op enkele momenten overschaduwt de sfeer het verhaal echter ook een beetje. Sommige stukken zijn verwarrend vanwege onvoldoende uitleg over hun plaats in het verhaal of in de wereld. Dit is het ergst op het einde: de gebeurtenissen zijn indrukwekkend gefilmd, maar krijgen te weinig uitleg om de betekenis die de film erin wil leggen tot zijn recht te laten komen.  Een beetje meer duidelijkheid zou de film ten goede zijn gekomen, maar The Double weet genoeg sfeer en substantie te leveren om een intense rit te zijn over eenzaamheid en identiteit.