Het zoveelste pareltje

Het is 1940. In het door Duitsland bezette Frankrijk brengt SS-kolonel Hans Landa (Christoph Waltz) een bezoek aan de Franse melkboer Perrier LaPadite (Denis Menochet). Na het uitwisselen van ongemakkelijke beleefdheden komt de SS-kolonel ter zake. Hij is op zoek naar joodse onderduikers. LaPadite heeft al eerder bezoek gehad van SS-soldaten, en geeft aan dat hij niemand verbergt. Terwijl de twee mannen een ogenschijnlijk consequentieloos gesprek voeren, kijken angstige ogen onder de vloerplanken omhoog. Het is misschien wel de sterkste openingsscène die Tarantino ooit geregisseerd heeft.

Conventies

Dit is niet alleen te danken aan Tarantino’s talent voor het schrijven van dialoog, maar ook aan het geweldige acteerwerk van Denis Menochet en Christoph Waltz. Het gesprek tussen de twee mannen wordt langzaam opgebouwd, waarbij de uitkomst lange tijd wordt uitgesteld en de sfeer steeds hoger gespannen raakt. LaPadite verbergt met een stoïcijns gezicht het geheim onder zijn voeten en de fantastisch gecaste Landa, angstaanjagend en innemend tegelijk, onthult niets van zijn vermoedens. Het is werkelijk een scène die je op het puntje van je stoel houdt.

Met Inglourious Basterds is het Tarantino weer gelukt om een interessante en frisse film te maken. Alle kenmerkende elementen zijn aanwezig. Het smeden van een verhaal door middel van zijn geheel eigen manier van montage, zonder ergens te onthullen welke afloop te verwachten is. Maar ook de menging van genres en muziekstijlen. In dit geval een menging van het spaghettiwesterngenre met de conventies van de WOII-film, begeleid door een contemporaine soundtrack en de jaren zeventig vertelstem van Samuel L. Jackson. De motivatie is totaal onduidelijk, maar who cares? Het is leuk en het werkt.

Lijm

Opvallend is, gezien de titel van de film, dat het verhaal van de ‘Basterds’ eigenlijk nog het minst interessant is. Zij zijn er vooral als de komische lijm die de verhaallijnen verbindt. Een ander verrassend, maar positief element is de internationale cast, die het grootste deel van de film in zijn eigen taal spreekt. Dus geen Engelssprekende Duitsers en Fransen met belachelijke accenten. Een prettige ontwikkeling voor een land waar een ondertitelingsallergie lijkt te heersen.

Op een dood puntje en een haperingetje hier en daar na is Inglourious Basterds een film die, door de constante voeding van de nieuwsgierigheid naar waar het allemaal naartoe gaat, interessant en onderhoudend tot het einde is. Het zoveelste pareltje in het legendarische oeuvre van Tarantino.