Post-truth volgens Ibsen
Een vrije verfilming van een losse theaterbewerking van een modernistische toneelklassieker. Dat is de Australische film The Daughter. De theatervoorstelling was al te zien op het Holland Festival, waarbij regisseur Simon Stone bedolven werd onder de vijfsterrenkritieken. Die score haalt de filmversie net niet.
The Daughter is een hedendaagse interpretatie van De Wilde Eend (1884), een van de betere stukken van de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen. Motto van het verhaal is dat het soms beter is om de waarheid niet te kennen. Zeg maar post-truth volgens Ibsen.
Duistere geheimen
Die waarheid komt aan het licht wanneer fabrikantenzoon Christian na lange afwezigheid terugkeert in zijn geboorteplaats. Zijn moeder is al enige tijd overleden. Zijn vader Neilson gaat nu trouwen met een veel jongere vrouw.
Christian ruziet met zijn vader over de dood van zijn moeder. Hij verwijt Neilson dat zijn overspelige gedrag haar overlijden heeft veroorzaakt. Hij zoekt zijn toevlucht bij zijn jeugdvriend Oliver, die getrouwd is met Charlotte, de vroegere huishoudster van zijn vader, en die een dochter heeft. Uit wrok over de dood van zijn moeder begint hij te spitten in het familieverleden en stuit daar op enkele duistere geheimen die ook het leven van zijn vrienden raken.
Randje van melodrama
Regisseur Stone benadrukt de invloed van het verleden door beeld, geluid en gesproken tekst niet helemaal synchroon te laten lopen, een ingreep die mooi past bij het motto van het verhaal. Zo praten de personages op momenten dat ze beter kunnen zwijgen.
De beelden van in mist gehulde bossen en de droevige soundtrack onderstrepen de sfeer van beklemming en melancholie. Ruimte voor ironie, zoals bij Ibsen wel het geval, is hier niet. The Daughter is bittere ernst en schuurt soms tegen het randje van melodrama. Dat Stone met zijn film aan de goede kant van de streep blijft is dan ook mede te danken aan het subtiele en ingetogen spel van topacteurs als Geoffrey Rush, Sam Neill en Miranda Otto.
