Confessions of a Shopaholic

Ontstond er indertijd ophef omdat de door en door Britse Bridget Jones werd gespeeld door de Amerikaanse Renee Zellweger, nog groter was de ontzetting toen bleek dat Rebecca Bloomwood, het hoofdpersonage van de Shopaholic-boeken, in de verfilming een New Yorkse was geworden. Het was een beslissing die desastreus uitpakte.

Het meisje met de groene sjaal

Aan de humor uit de boeken over shopaholic Bloomwood ligt één thema ten grondslag: de discrepantie tussen de manier waarop de ik-persoon de wereld bekijkt en de schrale werkelijkheid zoals de lezer die kent. Rebecca ‘Becky’ Bloomwood, een twintiger met een gat in haar hand, weet haar aankopen goed te praten door zichzelf wijs te maken dat ze van levensbelang zijn. ‘Deze groene sjaal is weliswaar heel duur, maar hij is het geld meer dan waard, want voortaan zal ik bekend staan als het meisje met de groene sjaal’, is een typische Bloomwood-redenering. De lezer weet dat behalve Becky’s vriendin Suze niemand de sjaal op zal merken, en dat Becky morgen weer iets anders zal kopen.

Lastig om zoiets te verfilmen, zullen de scenarioschrijvers van Confessions of a Shopaholic gedacht hebben. Of misschien vonden ze het soort humor gewoon te moeilijk voor het Amerikaanse publiek. In de film koopt Becky eveneens een groene sjaal, en vervolgens krijgt ze een financiële column onder de titel ‘Het meisje met de groene sjaal’. Rebecca wordt door haar aankoop dus echt het meisje met de groene sjaal, waarmee de schrijvers ofwel expres, ofwel door puur onbegrip aan de humor van de boekenserie voorbijgaan.

Rare dansjes en lelijke kleren

De grappen in Confessions of a Shopaholic komen voort uit de actie, niet uit de gedachten van de hoofdpersoon. Rebecca danst raar, en ze draagt idiote kleren, dingen die de hoofdpersoon uit het boek niet zou doen. En wat door de verplaatsing naar New York natuurlijk ook ontbreekt, is het commentaar op de standenmaatschappij dat Kinsella in de boeken verwerkt.

In de Shopaholic-serie is de werkelijkheid doodnormaal en wordt deze bijzonder gemaakt door de fantasie van Rebecca. In de film is het Rebecca zelf die bijzonder of zeg maar gerust een beetje gek is. Het is verleidelijk om dit principe ook in andere Amerikaanse verfilmingen van Britse producten terug te zien: was de Bridget Jones uit de boeken van Fielding altijd een beetje dom, maar wel heel herkenbaar, in met name de tweede film werd ze het toppunt van slechte beslissingen en slechte smaak, waar je niet langer mee, maar om kon lachen.

En wat te denken van de Amerikaanse versie van The Office? Draaide de Britse versie om een doodnormaal kantoor en een baas die zijn eigen versie van de werkelijkheid op zijn collega’s projecteerde, in de Amerikaanse versie is het wederom de absurditeit van het bedrijf en de personages die voor een lach moet zorgen.

Komisch talent

Het voert veel te ver om hier een algemene conclusie aan te verbinden. Het volstaat om te zeggen dat Confession of a Shopaholic voor tienermeisjes best het bekijken waard is: typisch zo’n vergezochte romantische komedie zoals je er dertien in een dozijn hebt, maar de grappen doen niet onder voor andere films uit het genre en hoofdrolspeelster Isla Fisher is beslist een komisch talent. Liefhebbers van Britse humor houden het maar beter bij de chicklit van Sophie Kinsella.