The Lovely Bones

De combinatie van realisme en fantasie maakte The Lovely Bones waarschijnlijk een interessant project voor Peter Jackson, die een soortgelijke mix van het profane en het fantastische opvoerde in Heavenly Creatures. Na de adaptatie van de Lord of the Rings-trilogie kan Jackson onmogelijk nog terugschrikken voor niet te verfilmen boeken, maar op The Lovely Bones heeft hij zich toch verkeken.

Bob Ross

Misschien komt het omdat het uitbeelden van het hiernamaals een precair werkje is. Stel je het mooiste landschap voor dat je maar kunt bedenken en voor je het weet waan je je in een schilderij van Bob Ross. Jackson gaat zich te buiten aan digitale effecten, onorthodox camerawerk en vioolmuziek. Wat in het boek van Alice Sebold uit 2002 wordt benadrukt, maar in de film niet duidelijk naar voren komt, is dat het voorgeborchte waar Susie zich bevindt, haar privéhemeltje is. Iedereen die dood is, kan zijn eigen werkelijkheid naar eigen goeddunken vormgeven. Dat maakt begrijpelijk waarom de hemel van een veertienjarige is gevuld met een prieeltje, bloemenvelden en roze luchten. In de film hangt zoveel zoetsappigheid echter al snel de keel uit.

Het kitscherige decor waarin Susie zich bevindt staat wel in mooi contrast met het leven dat ze op aarde achterlaat. Ronduit eng is het huis van de buurman die haar om het leven bracht. Jackson maakt optimaal gebruik van diens voorliefde voor poppenhuizen en plaatst hem in een duister universum waarin ieder detail – een verloren bedeltje van een armband, een oude brandkast – voor iets gruwelijks kan staan. Met duisternis en angstaanjagende symbolen weet Jackson uiteraard wel raad.

Miscasts

Het is niet alleen de uitbeelding van het hiernamaals die The Lovely Bones tot een teleurstellende boekverfilming maakt. Doordat er nauwelijks is geschrapt in het oorspronkelijke verhaal, blijven personages vlak en komen verhaallijnen niet uit de verf. Susan Sarandon zet een karikatuur van een excentrieke oma neer, die bovendien geen duidelijke functie heeft in de film. De affaire die Susies moeder (Rachel Weisz) beleeft met een politierechercheur (Michael Imperioli), heeft in het boek allerlei implicaties, maar leidt in de film alleen maar af van de plot.

Rare keuze trouwens, Imperioli als wijze politieman. Hij komt nog steeds over als het niet al te snuggere neefje van Tony Soprano. De grootste miscast is echter Mark Wahlberg. De voormalige rapper heeft allang bewezen dat hij goed kan acteren, maar de rol van rouwende vader ligt hem duidelijk niet. Diens frustratie uit zich bij Wahlberg in één bezorgde gelaatsuitdrukking die op den duur vooral op de lachspieren (of de zenuwen) werkt.

Gelukkiger is de keuze voor hoofdrolspeelster Saoirse Ronan, die eerder Briony Tallis speelde in Atonement. De scène waarin Susie door de boze buurman (een eveneens voortreffelijke Stanley Tucci) in een ondergronds hol wordt gelokt, is onvergetelijk sterk geacteerd. Daarin is ook Jacksons talent voor het angstaanjagende goed zichtbaar. Het is te hopen dat hij zich voortaan verre houdt van de hemel en zich alleen nog richt op hel en verdoemenis, of dat nu in een fantasiewereld is of op aarde.