Johnny English

In een serie Britse tv-commercials speelde hij een soort van simpele geheim agent. Deze Johnny English werd toen zo populair dat er werd besloten een film van te maken. Het script is geschreven door Neal Purvis en Robert Wade die ook verantwoordelijk waren voor The World Is Not Enough en Die Another Day. De regie was in handen van Peter Howitt (Sliding Doors).

Foutje!

Johnny English is bepaald geen standaard topspion. Een foutje komt niet voor in zijn woordenboek, zegt hij zelf. Sure! En waarom worden de Britse kroonjuwelen dan onder zijn neus gestolen? Uh… foutje! En dan te bedenken dat de veiligheid van de natie in zijn handen ligt. Oeps. Gelukkig is zijn trouwe partner Bough (Ben Miller) in de buurt.

Weinig humor

Helaas is de film traag en de verhaallijn saai. Natuurlijk gaat het hier niet helemaal om de snelheid en de inhoudelijkheid, maar het oog wil ook wel wat anders dan alleen de Britse humor. Het blijft nu allemaal erg oppervlakkig. Na deze film wil je waarschijnlijk wel iets anders dan een komedie. De humor valt overigens ook wel tegen; de schaterlachmomenten zijn op één hand te tellen. Sommige grappen zie je van mijlenver aankomen, waardoor het net niet meer leuk is. Toch krijgt Atkinson het met zijn mimiek voor elkaar om iedereen te laten glimlachen, zelfs de mensen die niet zo gecharmeerd zijn van hem.

English girl

Atkinson doet gewoon zijn ding en daar is hij goed in. Maar hij is wel minder ‘Bean’-erig dan je van hem gewend bent. Jammer dat door zijn verschijning de andere acteurs bijna weggecijferd worden, zoals John Malkovich als bad guy met zijn geweldig foute accent, die uitgeschakeld moet worden door English. En Natalie Imbruglia die verassend uit de hoek komt als ‘English-girl’. Ze zou het zeker ook leuk doen als ‘Bond-girl’. Zanger Robbie Williams is verantwoordelijk voor de aangename soundtrack. Een tip: blijf tijdens de aftiteling nog even genieten van dat liedje en laat je dan vermaken met nog een paar smakelijke scènes uit de film!

Glimlach

Johnny English moet je zien als feel-good movie. Het is weer zo’n Bond-parodie, waarvan je de grappen wel kent. Lekker fout, en dan weet Atkinson toch zo nu en dan verassend uit de hoek te komen. Waarschijnlijk wordt de film beter gewaardeerd door de Britten, maar hij laat ook de Nederlanders glimlachen.