Man met een missie

Onuitputtelijk is de stokoude Vig in de weer met het repareren van zijn vervallen vesting. Voordat de Russische nonnen hun intrek kunnen nemen, moet er nog een hoop gebeuren. In zijn onzekerheid overlegt hij met de regisseur. “Zouden ze onder witte lakens willen slapen?” Als de delegatie onder leiding van de pittige jonge zuster Amvrosija arriveert, wordt al snel duidelijk dat de op zichzelf wonende Vig niet gewend is aan vrouwelijk gezelschap, laat staan aan tegenspraak. In eerste instantie verwijdert hij geduldig al zijn oosterse relikwieën, omdat deze niet bij de zusters in de smaak vallen (een Chinees opiumbed bijvoorbeeld). Maar als zuster Amvrosija haar wensenlijstje met betrekking tot de te creëren kapel presenteert, lopen de irritaties al snel op.

Ruimte om te schitteren

Met zijn lange grijze sik, zijn reusachtige bril -die af en toe met ducktape aan elkaar hangt-, en een grote bontmuts op zijn hoofd, leunt Vig tussen het werken door op zijn schop en praat tegen de camera. Regisseuse Grønkjaer geeft hem alle ruimte om te schitteren. Hij wijdt uit over zijn eenzame jeugd, zijn aversie voor neuzen, en zijn problemen met de komst van zuster Amvrosija. “Pas als we geen van twee onze zin krijgen is alles weer koek en ei tussen ons”, verzucht hij geïrriteerd na het zoveelste meningsverschil.

De film biedt een boeiende kijk op de strijd die ontstaat tussen twee fascinerende karakters. De koppige Vig die al zijn hele leven alleen is en, zoals hij zelf meent, eigenlijk niet van mensen houdt. En de doortastende Amvrosija die duidelijk weet wat ze wil, ook al krijgt ze de hele bestuursraad van het kasteel tegenover zich. Als een getrouwd echtpaar zien we de twee kibbelen. Het is hilarisch en ontroerend tegelijk en als kijker ontstaat de behoefte je er tegenaan te willen bemoeien. Iets waar ook de filmmaakster mee lijkt te worstelen.

Gelaagde film

Hoe zwaar Vig het ook heeft met zijn nieuwe huisgenoten, hij is niet van zijn plannen af te brengen. Als Grønkjaer naar zijn motivatie vraagt, antwoordt hij dat het een oude ambitie van hem is om iets blijvends neer te zetten. “Zou jij geen film willen maken die geschiedenis zal schrijven?”, vraagt hij haar. Zo wordt The Monastry, mede door het mooie camerawerk en de meeslepende muziek gecomponeerd door Johan Söderqvist, meer dan alleen een portret over een eigenwijze man met een plan, maar een gelaagde film die met thema’s als toewijding, nalatenschap en tolerantie een blijvende indruk achterlaat.

Lees hier het interview met de regisseuse van deze film.