Verzoening

De couleur locale, de tumultueuze sfeer met bijbehorende emoties, het epische verhaal, de kunst en de kitsch – alsof je een film van een oude meester kijkt. Stefania Sandrelli in de briljante rol van de terminale Anna, die is behept met onuitputtelijke levensvreugde, versterkt dit gevoel. Sandrelli is vooral bekend van Divorzio all’italiana (1961), naast Marcello Mastroianni, en van Bernardo Bertolucci’s Il Conformista (1970). Regisseur Paolo Virzì maakt in La prima cosa bella dankbaar gebruik van haar ervaring en uitstraling.

Mooiste moeder van het strand

Micaela Ramazzotti speelt de jongere gepassioneerde versie van Anna. Na haar rol in Tutta la vita davanti (2008), ook van Virzì, ontdekte de filmmaker meer dan alleen haar komische talenten. Hij huwde haar. De aantrekkelijke Ramazzotti acteert overtuigend met veel gevoel voor drama. Dit begint als Anna in 1971 als ‘mooiste moeder van het strand’ wordt gekroond en door haar jaloerse echtgenoot uit huis wordt gezet. Met zoontje Bruno en dochtertje Valeria op sleeptouw volgen jaren van verhuizingen, minnaars en halfslachtigheid.

Bruno (Valerio Mastandrea) is het echte hoofdkarakter, met de meeste diepgang. Zijn moeder knuffelde hem vroeger dood en samen zongen ze het kinderliedje La prima cosa bella als er weer eens wat onprettigs was voorgevallen. Maar Bruno vindt dat zijn moeder zijn leven heeft geruïneerd met haar frivole en impulsieve gedrag. In plaats van dichter werd hij een ongeïnspireerde leraar op een vakschool. Jaren geleden verbrak hij het contact met zijn familie. Sandra is zijn vriendin, maar hij noemt haar liever huisgenoot.

Gelegenheidsgebruiker

Op zijn verjaardag ontwaakt hij verdwaasd in een park met verslaafden. Bruno is gelegenheidsgebruiker. De pogingen waarbij hij tevergeefs wat probeert te scoren, zijn grappig. Of het nu gaat om een gitaarspelend neefje, een apotheker of de inhoud van een infuusfles, Bruno laat nauwelijks een moment voorbij gaan om een kick of roes te halen. Aan zijn dagelijkse sleur komt abrupt een eind als Valeria in 2009 voor zijn neus staat. Ogenschijnlijk ongeïnteresseerd vertrekt hij met haar naar Livorno.

Er volgt een magistrale afwisseling van heden en flashbacks waarin we zien hoe Bruno opgroeit en geleidelijk van zijn moeder en zus vervreemdt. De hereniging met beiden levert veel emoties op. Op slechte dagen zit Bruno naast Anna’s ziekbed te klagen en als een klein jongetje te mijmeren. Op goede dagen neemt hij haar achterop de scooter voor een ritje door de stad. Zijn moeder danst met hem alsof hij haar geliefde is. ‘Waarom ben ik niet gelukkig?’, fluistert Bruno. Maar Anna hoort het niet.

La prima cosa bella is een memorabele geschiedenis met een lach en een traan. Een sentimenteel drama waarin de humor – prikkelend of relativerend – altijd op de loer ligt. Een film over verzoening. Liefdevol vertolkt en gemaakt.