Zinloze reis

Eigenlijk kán het niet passen, die elf familieleden in dat te kleine busje. Zeker niet dit gezelschap: drie hormonenbommetjes van pubers, een eigenzinnig jongetje, twee stellen met een Geschiedenis en een vrouw met baby en relatieproblemen. Oma probeert het stel samen te houden, maar jaagt met haar gedrag iedereen juist in het harnas. “Je moet hem veranderen”, vertelt ze haar kleindochter die slecht wordt behandeld door haar vriend. “Probéér het op zijn minst.” Het is goedkoper per vliegtuig te reizen, moppert een oom dan ook nog aan het begin van de tocht. Het maakt de hele reis zinloos, en daarmee nog erger.

Close-ups

Regisseur en scenarioschrijver Pablo Trapero maakt de beklemming in het busje voelbaar. Alles is gefilmd in close-ups, of bijna-close-ups. De familieleden waaien zich koelte toe, puffen en vegen het zweet weg. Het licht schemert oranje-rood door de jaren zeventig gordijntjes, die de zon buiten houden. De familieleden gaan alleen naar de piepkleine wc om de krapte te ontvluchten.

Gelukkig verplaatst de camera zich af en toe naar het raam, naar het voorbij flitsende landschap. En soms kunnen de familieleden even naar buiten. Maar altijd hangt er iets in de lucht; of het nu de seksuele spanning is die een explosie nadert, of een Argentijns volksfeest, waardoor het busje wordt omsingeld door paarden. En tegelijkertijd, vreemd genoeg, spreekt er ondanks alle onderlinge spanningen een enorme liefde uit de film. Liefde voor familie, voor Argentinië.

Volksmuziek

Waar dat vandaan komt, verklaart de making of die ook op de dvd staat. Goddank geen geneuzel van acteurs (“Ik speel dus die-en-die”) en oeverloze complimentjes aan iedereen die zo fantástisch heeft meegewerkt, maar een twintig minuten durend interessant verhaal, opgedeeld in hoofdstukjes. En toch, één acteur komt wel uitgebreid aan het woord. De oma. Die ook Trapero’s eigen oma is. En die alleen acteerervaring heeft opgedaan in een eerdere korte film van haar kleinzoon. Het roept nog meer bewondering op voor de prestatie van de 83-jarige dame. Ook het gedeelte over de muziekkeuze levert van die goh-wat-leukmomentjes op. Dat het typisch Argentijns is, is onmiskenbaar. Maar het is toch interessant om te weten dat het telkens aangepast wordt aan de volksmuziek van de regio.

Trapero vertelt lachend hoe hij per se wilde filmen op Argentiniës ‘dodenweg’ en over het busje dat hij per se wilde gebruiken, omdat het hem zo aan de vakanties van vroeger deed denken. Per se. De making of schetst tegelijkertijd hoe perfectionistisch Trapero is, maar ook met hoeveel liefde en oog voor detail Familia Rodante gemaakt is. Maar dat kon je eigenlijk ook al aan de film zien.