Net niet camp genoeg om serieus te nemen

De distributeur lijkt er weinig fiducie in te hebben dat Muriel’s Wedding uit zichzelf de markt herovert. En dat terwijl de film uit 1995 ooit gold als een klassieker. Welke filmliefhebber boven de 25 herinnert zich niet het onbeholpen hoofdpersonage met haar voorliefde voor Abba en bruiloften, dat van een piepjonge Toni Collette een ster maakte?

Belegen grappen

Bij het terugkijken overheerst echter de vraag, vrij naar Louis van Gaal: waren we toen zo makkelijk of zijn we nu zo verwend? Dat Muriel en haar vriendinnen er ouderwets uitzien met hun kuiven en hun ontblote middenriffen, roept nog wel een prettige nostalgie op. Maar dat de film na bijna vijftien jaar zo gedateerd lijkt, dat kan niet goed zijn. Het tempo is traag en de grappen belegen. Waren de personages altijd al zo onsympathiek? Wat was er ook alweer leuk aan Muriel en haar mislukte familie?

Het verhaal komt overeen met de herinnering: Muriel wordt door haar familieleden en vrienden uitgelachen omdat ze niets kan. Op haar kamer zingt ze met cassettebandjes van Abba mee en droomt ze over haar bruiloft. Dan ontmoet ze Rhonda (Rachel Griffiths, tegenwoordig vooral bekend van Six Feet Under), die veel minder moeite heeft met haar status van outsider. De twee worden hartsvriendinnen. Als Muriel de kans krijgt om te trouwen, komt de vriendschap onder druk te staan.

Niet genoeg over the top
Op de manier waarop Toni Colette lelijk eendje Muriel portretteert, is nog steeds niets aan te merken, net zomin als op de acteerprestaties van Griffiths. Als contrast heeft P.J. Hogan ervoor gekozen om de bijrollen vet aan te zetten. Er vindt het nodige drama plaats, maar de toon blijft melig. Tegelijkertijd lijken de lichte noten in de film, zoals het optreden van Muriel en Rhonda als Frida en Agneta van Abba, niet genoeg over the top.

Wellicht hoopte Hogan dat zijn film later een cultstatus zou bereiken, zoals met bijvoorbeeld The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert is gebeurd, ook een Australische komedie uit 1994. Die film is eveneens traag, en ingetogener dan je van een travestietenklassieker zou verwachten, maar hij heeft in de tussenliggende jaren niet aan zeggingskracht ingeboet. Van Muriel’s Wedding kun je je met recht afvragen welk publiek Hogan hoopte te bereiken.

Genrevermenging

Wellicht lijdt Muriel’s Wedding aan de vermenging van genres. Mogelijk zijn we tegenwoordig niet zo zeer verwend, als wel gewend aan meer eenduidige films. Hogans drie jaar jongere monsterhit My Best Friend’s Wedding bijvoorbeeld is nauwelijks verouderd, maar dat is ook een typisch voorbeeld van een komedie die doet wat er van haar verwacht wordt. Best kans dat Confessions of a Shopaholic het over vijftien jaar ook nog steeds goed doet. Niet omdat het een goede film is, maar omdat de zuurstokzoete smaak ervan niet verflauwt.

Misschien heeft de dvd-distributeur het toch bij het rechte eind en is Muriel’s Wedding tegenwoordig onverkoopbaar zonder naar een al dan niet bestaande Abba-revival te verwijzen.