Candy

Dan en Candy zijn smoorverliefd. En ze hebben een gezamelijke hobby: heroïne. Maar zoals dat vaak gaat met heroïne, het is allemaal leuk en aardig tot er iemand verslaafd raakt. Dan en Candy zijn hierin geen uitzonderingen en raken dan ook steeds dieper verzeild in een deprimerend en uitzichtloos bestaan.

Regisseur Neil Armfield baseerde deze film op het semi-autobiografische boek van Luke Davies, die ook aan het project mocht meewerken. “Het is geen film over drugs,” blijven de makers en acteurs koortsachtig volhouden in de interviews, “het is een verhaal over liefde!”. Maar wat toch vooral blijft hangen na het zien van deze film is het verhaal van twee egocentrische verslaafden. Candy is dan ook een impressionistische film waarbij de boodschap ‘drugs zijn slecht’ al meteen hard naar de voorgrond wordt gedrukt.

Afwezig

Dan en Candy zijn twee mooie, jonge mensen die ontzettend artistiek zijn en daarbij echte levensgenieters. Ze zwemmen samen, hebben wat seks en Candy maakt een schilderij; een heleboel om kapot te maken dus. Alles goed en wel, maar echte diepgang in de karakters blijft een grote afwezige.

Ook wordt nergens een antwoord gegeven op het waarom van het drugsgebruik. De personages worden zonder introductie aan ons voorgelegd, wat opzich niet een probleem hoeft te zijn, maar in dit geval zorgt het voor een gebrek aan empathie. Candy heeft schijnbaar een probleem met haar moeder dat ergens in het verleden ligt, maar de aard hiervan wordt ons nergens bekend gemaakt. Dan ziet zijn ouders vrijwel nooit en ook dit wordt nergens verklaard. Er ontstaat al snel een behoefte aan meer antwoorden over de beslissingen van de karakters. Als het geld op is gaat Candy zonder morren de prostitutie in, alsof ze het altijd al heeft gedaan.

Soft

Neil Armfield lijkt bij deze film vooral geïnteresseerd geweest in het maken van mooie plaatjes. We zien hoofdzakelijk hoe Dan en Candy in mooie en dromerige settings hun drugservaringen beleven, en door het weglaten van close-ups van naalden in armen ontbreekt de expliciteit van het drugsgebruik. Hierdoor wordt vermeden dat de film een kloon wordt van films zoals Requiem for a Dream, maar het betekent ook dat de film ten opzichte van de thematiek soms wat soft aanvoelt. Na een climactisch midden, waarbij er wél empathische gevoelens worden opgewekt, raakt de film een beetje stuurloos en wordt het een stuk minder boeiend.

De extra’s op dvd zijn niet heel bijzonder. Er is een reeks interviews te vinden met alle hoofdpersonages en met regisseur Neil Armfield en schrijver Luke Davies. De geïnterviewden lijken er alleen niet echt lol in te hebben. Het geheel voelt zeer plichtmatig aan en is daardoor droog en saai. De aandacht voor wat er verteld wordt verslapt dan ook al snel.

Candy is een film die er vooral mooi uitziet en een aardige avondvulling vormt. Met de dichterlijke uitlatingen van Dan op de achtergrond wordt er getracht een poëtische sfeer te schetsen, zodat de connectie met het boek goed voelbaar blijft. Het is erg jammer dat de personages het grootste deel van de film oppervlakkig blijven en geen duidelijke achtergrond hebben. Wellicht hadden deze nog iets losser moeten komen van literaire conventies om echt tot leven te komen.