Pornografische biopic

Paul Raymond werd uitgeroepen tot de rijkste man van Groot-Britannië, de King of Soho bezat vele nachtclubs, onroerend goed en lanceerde het mannenblad Men Only, waar menig pornoschandaal uit voortkwam. Hij leefde in een voortdurende roes van sex, mooie vrouwen en drugs. Zijn relatie met zijn zoon Derry verwaarloosde hij en zijn huwelijk met Jean mondde uit in de duurste echtscheiding tot dan toe in Engeland.

Een flamboyante persoonsgeschiedenis, die in goede handen is bij Michael Winterbottom. Met bijbehorende korrelige seventies-filters weet hij de sfeer van die tijd authentiek neer te zetten. Daarbij kiest Winterbottom ervoor om gaandeweg steeds meer intieme details te onthullen van Raymond. De man wordt aldus ontbloot en de film laat zich met enige fantasie als een pornografische biopic omschrijven.

Steve Coogan is geknipt voor de rol van Paul Raymond. Eerder speelde hij Tony Wilson, een tegenpool van Raymond, een minder geslaagde magnaat in 24 Hour Party People. Waar Tony Wilson zegt: ‘I’m a minor player in my own life‘, is Raymond het tegenovergestelde. Hij is degene die zich door niets of niemand de les laat lezen, ook niet door zijn vrouw Jean.

Naakt en eindeloze weelde
In enkele verloren momenten lijkt het karakter Raymond samen te vallen met een nonchalante Coogan, wat illustratief is voor een man wiens leven zich als een roes voltrekt. De vraag rijst evenwel of dit een gemakzucht is, ofwel een bewuste keuze. Het verhaal begint namelijk vanaf het moment dat Paul Raymond het al gemaakt heeft in onroerend goed en de nachtclubs. Het kan dan alleen nog maar beter worden. Beter in materiële zin. Toch lijkt er geen venijnige ondertoon van kritiek op een dergelijke leefstijl in de film aanwezig. Eerder een geromantiseerd, zwierig en swingend portret, dat in detail is uitgewerkt en waarin de acteerprestaties gepast zijn in de lange dans die deze film is.

Ergens lijkt het een jongensdroom, om je voortdurend omgeven te weten door prachtige naakte vrouwen en eindeloze weelde. Maar zoals altijd wordt het paradijs al gauw saai. Zo went de kijker al vrij gauw aan de alomtegenwoordigheid van naakte vrouwen. Er dient voortdurend iets nieuws gezocht te worden. Drugs, nieuwe shows, nieuwe uitdagingen. Een show die succesvol is ruikt al gauw muf, een show die flopt geeft nieuw leven, want of een show nu succesvol is of volstrekt flopt; het is Raymond om het even. Juist in deze extremen komt het publiek toch wel kijken. Het enige verschil is dat een flop verliesdraaiend is, zoals de show waarin zijn dochter hoopt te gloreren.

Rauwe roes
Op een zeker moment, als een natuurwet, sijpelt de realiteit binnen. Doorgaans op een rauwe wijze. In contrast met de extravagante leefstijl van Raymond gebeurt dit uiterst wrang. Zijn verwende dochter, die ten prooi viel aan de cocaïne, glijdt steeds verder af. Niemand lijkt in staat het tij te keren. De verdovende middelen bemiddelen. Het is een kritiek op deze levensstijl die zich niet laat weerleggen. Anders dan de stand-up comedian die Raymond op de hak neemt en ontslagen had kunnen worden. In het onbegrensde leven, die Winterbottom hier geschapen heeft, is dit rouwende kleurverschil nodig om de karakters vlees en bloed te geven.