Mode, materialisme en meiden onder elkaar

Zoals de trailer al deed vermoeden, is nauwelijks moeite gedaan om Sex and the City 2 van een plot te voorzien. In Sex and the City: the Movie was het afgeblazen huwelijk van Carrie vooral een excuus om de veertig-plus ‘meiden’ naar Mexico te laten verkassen. In deel twee is zelfs een huwelijkscrisis niet aan de orde. Samantha krijgt van een sjeik de uitnodiging om in zijn hotel in Abu Dhabi te verblijven. Uiteraard gaat ze alleen op voorwaarde dat haar vriendinnen Carrie, Charlotte en Miranda mee mogen. De gecreëerde spanningsbogen zijn uiterst kort, en van het type: ‘Oh jee, we moeten over een uur het hotel al uit. Als het maar lukt om alle kleren op tijd in te pakken!’

Decolletés en blote schouders
De film schetst een beeld van een wereld waarin het lekker wegdromen is. Mode, materialisme en meiden onder elkaar vormen de basis. De actrices hijsen zich in de ene vreemde creatie na de andere en vergapen zich aan de luxe van het ‘nieuwe’ Midden-Oosten. Ondanks de heftige promotie van Abu Dhabi moest voor de opnames worden uitgeweken naar Marokko. De hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten had niet veel op met de decolletés en blote schouders van de vrouwen. De tweestrijd die zich in het Midden-Oosten afspeelt – wel de luxe-artikelen, niet de losse zeden van het Westen – levert ook voorspelbare, maar grappige scènes op. Zo zijn de mannen op straat geschokt als er condooms uit Samantha’s tas rollen, waarop zij, geplaagd door een verlaat inzettende menopauze, haar middelvingers opsteekt en krijst: ‘Yes, I have sex!’ Afgezien daarvan is de film uiterst politiek correct: zelfs je paspoort kun je rustig vergeten bij een marktkraampje, om het een paar dagen later op te halen bij de glimlachende marktkoopman.

Misschien lagen de verwachtingen gewoon lager na de teleurstellende eerste film, maar Sex and the City 2 valt mee. Zo origineel en scherp als de serie is de film in de verste verte niet, maar in vergelijking met het eerste deel is hij minder geforceerd en zoetsappig. Dat komt ook omdat er minder nadruk ligt op de perikelen van Carrie, het minst interessante personage. Het eerste half uur, waarin de vriendinnen een homobruiloft bezoeken (inclusief een spetterend optreden van Liza Minelli) is ronduit vermakelijk. Dat de homovrienden verder geen enkele rol in het verhaal spelen, doet niet ter zake.

Carrie en co
Op den duur doet het gebrek aan verhaallijn de film echter de das om. Kijkend naar kamelen, souks en luxezwembaden slaat de verveling toe. Het ergste is een scène waarin de vriendinnen een karaoke-versie van I am Woman van Helen Reddy ten beste geven, oorspronkelijk het lijflied van de vrouwenbevrijdingsbeweging. De vrouwen in het publiek, uiteraard aanwezig in alle variëteiten uit een Benettonreclame, zingen uitbundig mee. Ook hier wordt gesuggereerd dat de verschillen tussen de vrouwen op aarde veel kleiner zijn dan de overeenkomsten: uiteindelijk hebben ze allemaal dezelfde interesses als Carrie en co. In die fata morgana zullen weinig vrouwen zich herkennen.