Pure propaganda

Fahrenheit 9/11 is de controversiële politieke documentaire van regisseur/schrijver/producent Michael Moore (Bowling for Columbine). Dit keer behandelt Moore de Amerikaanse president George W. Bush en diens oorlog tegen Irak. Nou ja, behandelt… Fahrenheit 9/11 is eerder een aanval die niets, maar dan ook helemaal niets van Bush en zijn regering heel laat.

Point?

Moore bestookt de kijker in Fahrenheit met honderd en één weetjes ten nadele van George W. Bush en zijn regering, zeldzaam beeldmateriaal en persoonlijke interviews. En na twee uur lang te hebben gekeken naar beelden van openbare onthoofdingen, dode baby’s, verminkte kinderen, rouwende moeders en het stukhakken en ophangen van verbrande lijken, vraag ik me enigszins misselijk af wat nou precies de point is van Fahrenheit 9/11. De conclusie ontbreekt in zijn geheel en dus blijft de vraag: wat is de point, mister Moore?

Propaganda

Dan besef ik dat ik een belangrijk feit over het hoofd zie. Voor veel Amerikanen is Fahrenheit 9/11 een echte eye-opener geweest en dus is een conclusie helemaal niet nodig. Was het aanvankelijk moeilijk om überhaupt een Amerikaanse distributeur te vinden, nu staan de Amerikanen in de rij voor de Gouden Palm-winnende documentaire, staat Moore op de cover van TIME Magazine en bracht Fahrenheit 9/11 in zijn openingsweekend al bijna 24 miljoen dollar op. En dat niet alleen: door de documentaire beseffen miljoenen dat er wel degelijk een luchtje zit aan de oorlog tegen Irak – iets dat voor velen blijkbaar alleen door een film als deze duidelijk kan worden gemaakt. En dat is allemaal best indrukwekkend voor wat uiteindelijk niet meer is dan een moderne propagandafilm.

Zwart-wit

Zo wordt Irak op een gegeven moment neergezet als paradijs waar de kinderen onbezorgd op straat speelden en iedereen een rustig leventje leidde, totdat de Amerikanen – de echte evil doers aangevoerd door Bush – een dag later de boel plat bombardeerden. De film geeft hiermee zo’n verschrikkelijk zwart-wit beeld dat de geloofwaardigheid met sprongen achteruit gaat. Moore heeft altijd al een eigen uitgesproken en niet bepaald objectieve stijl gehad, maar met Fahrenheit overtreft hij zichzelf.

Schokkend

Toch is Fahrenheit 9/11 een erg goede film – mits je door de propagandamuur heen kan kijken. Moore heeft een geweldig gevoel voor humor en hij is een meester in het bedenken van bizarre, maar toch ook wel weer logische complottheorieën. Zo zijn de scènes waarin Moore mensen van het Congres probeert over te halen hun eigen zoons en dochters als eerste naar Irak te sturen gewoonweg briljant. Bovendien houdt hij de kijker alert: elke keer als je je ontspant en lekker achterover gaat zitten, maakt de film zo’n schokkende wending dat je meteen weer op het puntje van je stoel zit.

Fahrenheit 9/11 is schokkend, hilarisch en vooral erg indrukwekkend. Michael Moore maakt gebruik van bijzondere beelden om zijn boodschap aan het publiek over te brengen. Werd in Bowling For Columbine alles echter goed gedoseerd, in Fahrenheit 9/11 is het net iets te veel van het goede. Uiteindelijk is het niet echt een documentaire geworden, maar meer een moderne propagandafilm zoals je die niet vaak ziet.