Een goede aanvulling

Verkerk heeft van zijn vervolgfilm een persoonlijker en kleinschaliger project gemaakt dan de voorganger uit 2006. In tegenstelling tot Buddha’s Lost Children keert de regisseur met Buddha’s Lost Children Revisited terug naar zijn wortels als documentairemaker voor televisiezenders als Discovery Channel. In deze film geen stille observatie waarbij de beelden het verhaal vertellen, maar het gebruik van een voice-over. Deze is echter onmisbaar want ook de gecentreerde focus van de vorige film is ingeruild voor een meer verbrokkelde registratie die zich richt op de sociaaleconomische problemen van de Thaise grensstreek. Daarnaast is de regisseur nu ook zelf te zien in interacties met de personen die hij volgt. Door dit alles is de film in veel mindere mate ‘bioscoopmateriaal’ en zou beter op zijn plaats zijn op het al eerder genoemde Discovery Channel.

Thaise problematiek

Dat neemt niet weg dat film er weer mooi uitziet en de interesse en empathie goed vastgehouden worden. Sommige momenten in de film wekken echter het verlangen op naar vraagstellingen die uitblijven. Daarbij rijst de vraag of bepaalde gevoelens van ongemak het product zijn van westerse fijngevoeligheid of dat er inderdaad kritische vraagtekens zijn te zetten bij de methodes van Khru Bah. Ook bij verlangen naar toelichting rijst de vraag of dit voortkomt uit de behoefte naar geruststelling en uitleg, of dat een kritisch vraagstuk hier en daar iets toe had kunnen voegen. Het gebruik van de voice-over lijkt deze behoefte in de hand te werken, omdat de regisseur hiermee aangeeft niet langer als neutrale observator te willen werken, maar een commentaar wil toevoegen aan de beelden die hij ons voorlegt.

Buddha’s Lost Children Revisited is minder gestructureerd dan zijn voorganger en lijkt teveel boodschappen tegelijk te willen geven. Verkerk springt van de kleinschalige vastlegging van een gemeenschap naar de landelijke problematiek van Thailand, waardoor de concentratie soms verloren gaat. Het moge duidelijk zijn dat de regisseur de werkzaamheden van Khru Bah in een groter perspectief wil plaatsen, maar dit gaat ten koste van de intieme sfeer die in de eerste film sterker aanwezig was. Als aanvulling op Buddha’s Lost Children is deze film een interessant vervolg, maar degenen die deze eerste film niet gezien hebben, zullen uit de tweede geen volledige voldoening halen. Toch is het een prettig weerzien met oude bekenden, wat waarschijnlijk nog prettiger was geweest als de nadruk meer op hen had gelegen.