Poëtische aanpassingen

Het is dan ook verbazingwekkend dat regisseur Marco Kreuzpaintner de eerste is (de animatiefilm die in 1978 verscheen buiten beschouwing latend) die zich waagt aan een verfilming. De regisseur weet gelukkig prima te ontkomen aan het gevaar om teleur te stellen, dat altijd verbonden is aan boekverfilmingen.

Krabat (David Kross uit The Reader) is een veertienjarige bedeljongen die, op zoek naar een beter leven, in de leer gaat bij een molenaar. Samen met elf andere jongens wordt hij niet alleen onderwezen in het molenaarsvak, maar ook in de duistere toverkunsten. Maar, zoals de oudste molenaarsleerling Tonda (Daniel Brühl uit Inglourious Basterds) waarschuwt, alles heeft een prijs.

Grimmige sfeer

Kreuzpaintner heeft de grimmige en mystieke sfeer van het boek goed weten te vertalen naar het witte doek. De claustrofobische ruimtes in de molen zijn perfect verbeeld als gevangenis voor de twaalf molenaarsleerlingen. Ook de casting van acteurs met bijna karikaturale fysieke kenmerken werkt sterk in het voordeel van de film.

Aan de opzet van het verhaal is flink gesleuteld. Het tempo is daarom vloeiend en de lengte precies goed, maar de opbouw naar de onthulling van de duistere magie die in de molen beoefend wordt, is een stuk korter. Dit doet in het begin afbreuk aan de spanningsboog van het verhaal. Daarnaast heeft Kreuzpaintner gekozen voor de inzet van een voice-over om de tijdsprongen aan elkaar te praten, wat eigenlijk alleen maar afleidend werkt. Dit geldt ook voor de inzet van de bij tijden sentimentele soundtrack in Hollywood-stijl. Plotselinge stijlwisselingen zoals het gebruik van slow motion in een vechtscène maken de film rommelig.

Sterker einde

Andere aanpassingen ten opzichte van de bron zijn echter sterker. Waar de spanningsopbouw in het begin van de film ten opzichte van het boek minder sterk is, is de opbouw naar het einde juist veel spannender. Kreuzpaintner heeft bovendien gekozen voor een afwijkend einde. De ontknoping van de film is poëtischer dan die van Preussler, wat de film een stuk interessanter
maakt dan het boek, waarin het haastig afgeronde einde een enorme anticlimax is.

Voor de lezers die het boek kennen, levert de film hoe dan ook meer nostalgische bevrediging van jeugdherinneringen dan Michael Bay met zijn Transformers kon bieden. Mooie plaatjes, een interessant verhaal en een duistere sfeer maken hem voor elke kijker interessant.