After Earth

Toegegeven, het scenario zal niet snel de originaliteitsprijs winnen: nadat Cypher (Will Smith) en Kitai (Jaden Smith – inderdaad de zoon van) met een ruimtevoertuig op aarde neerstorten, hebben ze niet veel kans van overleven. Immers, de mens heeft de aarde eeuwen geleden verlaten en nu is de planeet volledig overwoekerd geraakt. Alles wat er leeft en groeit is erop gericht om eventuele indringers te doden. Dat er ook nog eens een buitenaards wezen rondwaart, maakt de situatie niet beter. Toch zal Kitai diep in de woestenij moeten doordringen om een apparaat op te sporen waarmee een noodsignaal kan worden verstuurd, de enige hoop op redding.

De kern van de film vormt in eerste instantie het samenspel tussen Will Smith en zijn zoon Jaden en pas daarna komt het verhaal. Smith mag dan de hele tijd met een uitgestreken, stoïcijns gezicht rondlopen en het gevoel geven niet echt blij te zijn met zijn rol (hoewel de film is gebaseerd op zijn eigen idee), Jaden weet een solide prestatie te leveren als de naar goedkeuring hunkerende zoon. Op mooie wijze laat hij zien hoezeer hij worstelt met zijn innerlijke demonen en er van alles aan doet om zijn vader te bewijzen dat hij wel degelijk een goede strijder is. Dat dit een aantal mierzoete momentjes en een ongegeneerd tranentrekkende finale oplevert, is Shyamalan te vergeven.

Bloedzuigers en bewegingssensoren

Het grootste mankement van After Earth ligt in hoe de Indiase filmer de rest van het verhaal in beeld brengt. In plaats van een soepel verlopend geheel, heeft After Earth regelmatig meer weg van een computerspel waarin het hoofdpersonage steeds weer een obstakel moet overwinnen en op zijn pad diverse ‘powerups‘ tot zijn beschikking heeft. Hierdoor krijgt de film een kunstmatig gehalte en komen veel zaken uit de lucht vallen. Kitai wordt gebeten door een bloedzuigerachtig wezen en loopt kans op voedselvergiftiging? In zijn survivalkit zitten verschillende naalden die hij in zijn borst moet prikken om te overleven. En waarom verandert zijn pak plotseling? Er zitten bewegingssensoren in die gevaar registreren. En dat noodsignaal dat Kitai moet uitzenden? Daarvoor moet hij ook nog eventjes een vulkaan beklimmen; alleen vanaf de top heeft hij namelijk bereik.

Daarnaast bevat After Earth elementen die, laten we wel wezen, gewoonweg lachwekkend overkomen. Zo zou het buitenaardse wezen in staat zijn om angst te ruiken en zo zijn prooi herkennen, alleen is Cypher een zogenaamde ‘ghost‘: hij voelt geen angst en kan dus niet herkend worden. In een onbedoeld belachelijke scène zien we hem nog in slowmotion, zonder een greintje angst op zijn gezicht, zo’n buitenaards wezen neerschieten. ‘Danger is real, but fear is a choice‘ weet hij met uitgestreken gelaat aan zijn zoon uit te leggen.

After Earth is allesbehalve een meesterwerk en zal enige grinnikmomentjes opleveren, toch is het een ware verademing na de draak die Avatar: The Last Airbender was. De film zal niet de boeken ingaan als de comeback van Shyamalan, maar hij is tenminste weer van wat hoger niveau. En dat alleen al maakt dat After Earth ergens toch wel de moeite waard is. Bovendien is het best leuk om Jaden en Will Smith samen in een film te zien.