Rebelse punkmeiden

De dertienjarige meiden Bobo en Klara zijn punk. Op Klara’s hoofd siert een stoere hanenkam, terwijl Bobo met een kort verknipt kapsel rondloopt. Zij vormen eenzame outsiders, want het is begin jaren tachtig en punk is dood. Metal is in, zoals het bandje van tieners Iron Fist. Op school domineert weer de muziek van Human League, vertoond op danspasjes van meiden in felroze leggings.

De meiden stuiten op nogal wat weerstand vanuit hun omgeving. Regelmatig krijgen ze te horen dat ze lelijk zijn. Bij de mondige Klara zorgt dit voor nog meer tegengas, terwijl het de stillere Bobo lijkt te raken. De twee hebben vooral elkaar, want op hun ouders kunnen ze niet echt rekenen. Klara’s ouders zijn net twee grote kinderen en Bobo’s moeder valt van de ene relatie in de andere.

Passie voor punk

Niet gek dus om je te storten op muziek en dan met name de punk, de stroming die eind jaren zeventig ontstond en ageerde tegen de sociale onvrede. Niet dat Bobo en Klara het op dat gebied slecht hebben: in het Zweden van begin jaren tachtig was het niet slecht vertoeven. Klara en Bobo richten zich dan ook met name op hun persoonlijke onvrede: zich afzetten tegen hun gymleraar bijvoorbeeld. Het leidt tot hun eerste nummer, waarin ze hun haat voor sport van zich afschreeuwen.

De film krijgt een nieuwe dimensie wanneer Bobo en Klara, die eigenlijk geen instrument kunnen spelen (hoe punk is dat!), de christelijke Hedvig bij hun bandje betrekken. Eveneens een outsider, maar ze kan gitaar spelen als de beste. De drie oefenen in een jeugdhonk, waar ze bijgestaan worden door twee volwassen begeleiders.

Met We Are The Best! keert Moodysson weer terug naar het niveau van zijn eerste speelfilms Fucking Åmål en Together. Films waarin kinderen een belangrijke rol, zo niet de hoofdrol speelden en thema’s als seksuele geaardheid, liefde en erbij horen domineerden. Moodysson wist daarbij de juiste snaar te raken tussen drama en humor. Zijn oeuvre kreeg een andere draai met het loodzware Lilja 4ever, waarin een meisje gedwongen werd tot kinderprostitutie, het pretentieuze en aanstootgevende A Hole in My Heart en de clichématige mozaïekfilm Mammoth, waarmee Moodysson een gooi deed naar internationaal succes met bekende namen als Michelle Williams en Gael García Bernal.

Verfrissende rebelse nostalgie

In alle opzichten is We Are The Best! dan ook een verademing. Een frisse wind na de zware en experimentele laatste films, die noch commercieel noch kritisch een succes waren. Moodyssons laatste, gebaseerd op een graphic novel van de hand van zijn vrouw Coco, weet de onzekere puberwereld van de drie jonge meiden goed te illustreren. Buiten hun punkpassie worstelen zij namelijk net als ieder ander jong meisje met erbij horen, verliefd zijn en erkenning krijgen. Ook de vriendschap krijgt een en ander te verduren, wanneer er jongens in het spel komen. Maar de toon blijft licht en sprankelend, zonder teveel in te gaan op diepere emoties of problemen. Een discussie over het geloof bijvoorbeeld wordt subiet door Klara beëindigd met de woorden ‘Ik geloof niet in God. Ik geloof in ketchup!’

En de muziek? Die blijft rammelen. De meiden, geïnspireerd door Zweedse punk en niet de Engelse zoals Sex Pistols en The Clash, worden naarmate de film vordert niet beter. Wanneer ze zowaar mogen optreden in een ander jeugdhonk, worden ze direct uitgefloten. Maar hun strijdlustige en rebelse boodschap uiten ze wel vol verve, met een dikke middelvinger omhoog. Waarmee je als kijker weer even terugverlangt naar jong en rebels zijn en de film gegarandeerd een ondeugende lach op je gezicht tovert.