Wilbur Wants to Kill Himself

Na deze eerste scène van Wilbur Wants to Kill Himself blijkt dat dat inderdaad het geval is. Wilbur heeft alle mogelijke manieren om zichzelf van het leven te beroven al eens overwogen of geprobeerd. “Pillen en gas dit keer” vertelt hij zijn therapiegroep luchtig. Als zijn therapeut hem zegt dat het wel eens had kunnen lukken, kijkt Wilbur hem doordringend aan. “Ja, dat was zo ongeveer de bedoeling.”

Zelfmoord als ‘way of life’

Hoe ellendig een thema als zelfmoord kan klinken, regisseuse en schrijfster Lone Scherfig (Italian For Beginners) behandelt het heel lichtvoetig. Waarom Wilbur zo nodig dood wil, blijft onuitgesproken. Ongelukkig lijkt hij niet. Hij heeft een schat van een broer, Harbour (Adrian Rawlins), die voor hem zorgt en elke keer de ambulance belt. Zelfs als Harbour trouwt met Alice (Shirley Henderson), maakt Wilbur net zo vanzelfsprekend deel uit van het gezin als haar dochtertje. Voor Wilbur lijken de pogingen eerder een ‘way of life’, voortkomend uit zijn rol als zorgenkindje, dan een uitweg uit een vreselijk leven. Na een poosje accepteer je dit als toeschouwer als een wat vreemde eigenschap: dat het hem echt zal lukken, lijkt onwaarschijnlijk.

Stuntelig

Wilbur is niet het enige karakter in de film die wat raar omgaat met de werkelijkheid. Eigenlijk doen alle hoofdrolspelers dat. Tegelijkertijd – of misschien wel juist daardoor – blijven ze heel menselijk en begrijpelijk. Een omhelzing is stuntelig, net als de manier waarop Harbour bij hun tweede ontmoeting kauwgom uit Alices haar haalt. “Haar haar was zo zacht”, vertelt hij later stralend aan zijn broertje. Zo vertederend en lief als Harbour is, zo lomp is Wilbur. “Ik had wel een hond genomen als ik in mijn oor gelikt wilde worden”, zegt hij tegen een van de vele vrouwen die desondanks als een blok voor hem vallen.

Gelikt

Dat de toch wat bizarre karakters zo sterk tot leven komen, is mede de verdienste van de acteurs. Het camerawerk en de bruin-groenige kleuren – veel gelikter dan in de dogmafilm Italian For Beginners, maar toch verre van ‘Hollywood’ – versterken dat gevoel van echtheid. De bedomptheid van de tweedehands boekenwinkel kun je bijna ruiken, net als de kou in de lucht en de grijze straten.

Vreemd

Pas als je de bioscoop uitloopt, merk je pas echt wat deze film zo sterk maakt. Omdat je van de hoofdrolspelers met al hun vreemde karaktertrekjes gaat houden, lijkt het normaal dat het ene drama – de constante stroom aan zelfmoordpogingen van Wilbur – grappig wordt gebracht, terwijl het andere drama – de ziekte van zijn broer – wel droevig is. Zelfs de vreemde driehoeksrelatie tussen Alice, Harbour en Wilbur lijkt logisch. Dat je die tegenstellingen bijna twee uur lang niet als vreemd ervaart, toont aan hoe goed Wilbur Wants to Kill Himself in elkaar zit.