Pure adrenaline

Veel onnodig ontploffende auto’s, rondvliegende kogels, achtervolgingen, stoere kerels en rake oneliners: alle ingrediënten voor een vette actiefilm zijn aanwezig. Plus nog een hoop extra’s, inclusief een ‘gevecht’ tussen vrachtwagen en straaljager. Realistisch? Helemaal niet. Leuk? Waanzinnig. Natuurlijk moet dit alles met een flinke korrel zout genomen worden, maar dat mag de pret niet drukken; het is immers Die Hard, een van de fijnste actiereeksen ooit gemaakt.

Megalomane schurk

Het vierde deel in de reeks kreeg de hippe titel Die Hard 4.0 mee, ook gelijk een verwijzing naar het plot dat om computers draait. De megalomane (want in het Die Hard-universum zijn er nu eenmaal geen andere) schurk Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) legt heel Amerika plat door wat kunstjes met de computer uit te halen. Hij hackt zijn weg door de verkeerscontrole, nutsbedrijven, overheidsinstanties en andere belangrijke elektronica. Zijn doel is, naast het zaaien van veel onrust, uiteraard een grote bak geld binnen te halen. Helaas voor hem heeft hij niet gerekend op detective John McClane (Willis), die heel toevallig de jonge hacker Matt (Justin Long) aan de overheid moet uitleveren. Een hacker die Gabriel erg graag dood wil hebben, omdat hij heeft meegeholpen een bepaalde code te schrijven. Geheel in zijn eigen, inmiddels bekende, stijl rijdt, schiet en vloekt McClane zich een weg richting Gabriel.

Nieuw subgenre

De eerste Die Hard stamt uit 1988. Het was de film die een (actie)held maakte van Bruce Willis en een cultheld van John McClane, en die een nieuw subgenre in de actiefilms introduceerde. We kregen een ‘Die Hard-rip-off op een duikboot’, een ‘Die Hard-kloon in de trein’ en noem maar op. Was het tweede deel tamelijk teleurstellend, met deel drie gingen alle remmen los. Dit vierde deel kan daar zonder meer aan tippen. Het idee om McClane met een gewone burger op te schepen, zoals Samuel L. Jackson in deel drie, werkt wederom prima. McClane heeft iemand om tegen te praten en zijn acties aan uit te leggen, en hacker Matt werkt prima als aangever voor John’s grappen. Want net als om de actie, staat Die Hard bekend om de spitsvondige oneliners en droge humor. Zoals wanneer McClane een extreme stunt uithaalt en Matt angstvallig uitroept “did you see that?” Het droge antwoord is: “yeah I saw it. I did it!” Hoewel Justin Long in het begin van de film nog op de zenuwen werkt, is hij later goed uit te staan en een waardige sidekick. Uiteraard is Bruce Willis weer perfect als de antiheld der antihelden, het is alsof hij niet is weggeweest.

Het verhaal is uiteraard ondergeschikt aan de actie, maar toch is het leuk om te zien wat voor paniek een paar trucs op de computer kunnen bewerkstelligen. ‘Cyberterrorisme’ is niet te onderschatten tegenwoordig. De schurken zijn weer slim en lijken op alles voorbereid, waardoor het tot het einde toe spannend blijft. Alleen een klein subplotje waarin McClane’s dochter opduikt, is niet echt de moeite waard. Voor de rest is dit twee uur lang heerlijke actie, pure adrenaline en een hele grote glimlach.