‘Infinite life-cheat’ nodig
Vanaf de bodem van de Egeïsche Zee naar boven zwemmen zonder zuurstofflessen. Vervolgens drie dagen – met bloedende wond! – in het door haaien bevolkte water dobberen tot iemand je komt ophalen. Op je rug neerkomen als je vanaf een helikopter in een vrachtwagen valt. Waar het computerspel Tomb Raider na drie van deze incidenten onverbiddelijk ‘game over’ zal melden, gaat de tweede film over schattenjager Lara Croft (Angelina Jolie) een stapje verder. In The Cradle of Life doet Croft dingen waar de gemiddelde gamer eerst een ‘infinite life’-cheat voor moet invoeren.
~
Kritisch vermogen kan de bezoeker dus maar beter thuis laten. Niet alleen de actie is soms wat overdreven, ook het verhaal is een bizar mengelmoesje van geschiedenis en mythologie. Alexander de Grote heeft ooit de door een farao verstopte doos van Pandora gevonden en opnieuw verstopt. Nu moet Lara deze zoeken, voordat een stel boze mannen het ding vindt en de halve wereldbevolking uitmoordt door de doos te openen.
Terracotta
~
Spongebob
Maar een kniesoor die daar in alle opwinding op let, natuurlijk. Bovendien zijn de locaties waarop gefilmd werd soms adembenemend. Lara maakt een wereldreis waar James Bond qua bezienswaardigheden nog jaloers op zou zijn: de Chinese muur, een Griekse tempel die wonderbaarlijk genoeg onder water twee zware aardbevingen heeft overleefd en de populaire tekenfilm Spongebob Squarepants in het Chinees. Je zou zelfs bijna vergeten dat die doos van Pandora net zo fantasie is als de Ark des Verbonds in Indiana Jones. Tot het bizarre einde, tenminste.
Schizofreen
Ook zitten er kleine verwijzingen naar het spel in de film. Af en toe springt of koprolt Croft op de Lara-manier terwijl een normaal mens zou lopen. Helaas heeft Jan de Bont ook geprobeerd Lady Croft zachter en meer menselijk te maken dan in deel 1, zodat de bezoeker zich eerder kan identificeren met de heldin van de computer. De stroom actiemomenten wordt daarom af en toe onderbroken door een romantisch moment met haar ex-vriend Terry Sheridan (Gerard Butler). Daardoor het lijkt eerder dat Croft een tikje schizofreen is. Zo’n ex-vriend – al was duurde de relatie maar een paar maanden – klopt gewoon niet. Zie je ze al samen verliefd ronddartelen in de Croft Mansion? Ik denk dat een stevig portie cynisme het karakter van Lara Croft meer zou uitdiepen, en belangrijker: het past meer bij zowel Croft als Jolie. De grapjes die Lara nu sporadisch maakt, komen niet helemaal uit de verf.
Gezemel
“Wij zijn twee zijden van de zelfde munt, jij en ik”, zegt Terry seconden voor de actie weer losbarst. Dat soort romantisch gezemel komt gelukkig niet vaak voor, maar wel té vaak. En het heeft nog een nadeel: voor de mannelijke doelgroep moet Lara in de eerste plaats prachtig zijn in een wetsuit, kreunen als ze zich ophijst, een oneindig aantal levens hebben en vooral: onbereikbaar zijn voor elke man ter wereld.
