Evening

Ann (Vanessa Redgrave) ligt op sterven. Half wakker, half hallucinerend spreekt ze tegen haar dochters over ene Harris, die de liefde van haar leven zou zijn geweest. Terwijl Connie (Natasha Richardson, in het echt ook de dochter van Redgrave) meent dat moeder gewoon een beetje in de war is, wil Nina (Toni Colette) er het hare van weten. Via flashbacks kom je er eerder dan Connie en Nina achter wie die geheimzinnige Harris is.

De flashbacks geven een geromantiseerd beeld van de gegoede klasse in de jaren vijftig. In een monumentaal buitenhuis wordt het huwelijk van Lila Wittenborn voorbereid. De jonge Ann (Claire Danes) is haar bruidsmeisje. Ze merkt dat de aanstaande bruid geen gelukkige indruk maakt. Anns vriend Buddy, tevens de broer van Lila, maakt duidelijk waarom: Lila is eigenlijk al haar hele leven verliefd op Harris, de zoon van de huishoudster. Harris blijkt echter zijn zinnen op Ann te zetten. Buddy is daar natuurlijk niet blij mee, maar hij worstelt vooral met de vraag op wie hij nu eigenlijk jaloers is.

Uitstraling

Aanzwellende violen kondigen het drama aan. Het huis, dat aan een klif ligt en uitkijkt op het water en de ondergaande zon, is zo mooi in beeld gebracht dat het kitsch wordt. En dan is daar eindelijk Harris (Patrick Wilson), de man die verantwoordelijk is voor deze ingewikkelde vierkantsverhouding. Het verhaal heeft een charmante, uit al zijn poriën seks uitstralende Harris nodig, zo een waarvan je meteen begrijpt waarom iedereen op hem valt. Patrick Wilson heeft niets mysterieus. Hij straalt hooguit uit dat hij van hamburgers en honkbal houdt.

De oudere actrices, Vanessa Redgrave, Eileen Atkins, Glenn Close en Meryl Streep, stelen de show. Streeps dochter Mamie Gummer is ook overtuigend als de twijfelende Lila. Claire Danes daarentegen denkt dat het acteren van twijfel betekent dat je veel met je hoofd schudt (als je erop gaat letten, word je er gek van). Is het in eerste instantie irritant dat de flashbacks onderbroken worden door scènes waarin de stereotiepe zussen ruziemaken over hun moeder en elkaar, later worden de flashbacks juist minder interessant dan de relatie tussen de dochters en de moeder.

Evening eindigt op het juiste moment en weet zo nog wat ontroering op te wekken. Als de homoseksualiteit van Buddy of het personage Harris wat beter waren uitgewerkt, had het een tweede The Hours kunnen worden. De sfeer van The Great Gatsby zit erin – er wordt ook voortdurend naar gerefereerd – maar het verhaal heeft te weinig om het lijf. Nu lijkt Evening meer op The Notebook, ook zo’n kitscherige vrouwenfilm met een romantische held die absoluut niets losmaakt bij het beoogde publiek.