Verroeste vriendschap
Old Joy (2006) is een minimale roadmovie over twee oude vrienden die elkaar na een lange tijd weer zien en de natuur in trekken. De nieuwe tegenstellingen tussen beide mannen wordt de vriendschap echter fataal.
Met het duidelijke contrast tussen de mannen valt Old Joy in de traditie van films zoals
De stijl van de film is minimaal realistisch en is in vergelijking met films uit hetzelfde genre ontoegankelijker. Reichardt ligt daarmee dichter bij arthousetradities die voorkomen uit de Europese cinema. Dit is te zien aan de lange shots, de vele contemplatieve stiltes tussen dialogen en de losse narratieve structuur. Reichardt weet Oregon mooi te vangen en de beelden worden goed aangevuld met sfeervolle muziek van Yo La Tengo. Ook gebruikt Reichardt wat mooie en eenvoudige shots die veelzeggend zijn, zoals Kurt die een gespannen Mark een massage geeft in een hete bron. Zijn hand waar zijn trouwring te zien is, glijdt tijdens de massage langzaam in het water alsof de lasten van zijn komende verantwoordelijkheden zomaar vergaan.
Old Joy slaagt er echter niet in om je mee te laten voelen met deze mannen in hun vriendschapscrisis. Daniel London is als Mark erg afwezig en straalt een ongemakkelijkheid uit, maar je wordt weinig wijzer van zijn band met de vreemde Kurt. Will Oldham praat het meest van de twee en in een onthullende monoloog blijkt dat hij op de rand van waanzin zweeft. Hij hecht meer waarde aan de vriendschap dan Mark, maar het is onduidelijk waarom beiden die in eerste instantie zijn aangegaan. Omdat dit gevoel van een verroeste vriendschap al vroeg in de film aanwezig is en er verder weinig wordt ingegaan op achtergronden, mist de film diepgang en een ontwikkeling waar je als kijker in kan meegaan. Dit wordt ook versterkt door het ontbreken van een dramatische climax.
Kloof
Je krijgt het idee dat Reichardt de kloof tussen de mannen ziet als het verdwijnen van een bepaalde generatie en zijn idealen. In een dialoog wordt er ingegaan op het afsterven van platenzaken en tijdens de rit zijn er constant radioprogramma’s te horen over de politieke situatie in Amerika. Deze toevoeging van grotere maatschappelijke thema’s komt echter over als een lege en pretentieuze aanvulling van een simpel verhaal.
Old Joy kan uiteindelijk gezien worden als een bescheiden stilistische voorloper van het betere Wendy and Lucy. Reichardt kiest met haar films voor een minimale stijl die sterk contrasteert met toegankelijkere realistische films zoals Frozen River en Winter’s Bone. Old Joy mist helaas de wanhoop van Wendy and Lucy en voelt daardoor aan als een afstandelijke karakterstudie die dieper had moeten gaan.