KM 0

Op een snikhete zomerdag spreken veertien mensen per twee met elkaar af, of komen elkaar tegen bij KM 0. Terwijl sommigen de juiste persoon treffen, gaan anderen met de verkeerde persoon weg, of hun afspraak lijkt niet te komen opdagen. De meest uiteenlopende mensen ontmoeten elkaar. Een rijke oudere, nog steeds stralende, getrouwde vrouw gaat naar huis met een gigolo, die zijn klant net iets te veel service geeft. Een hoertje, dat dringend geld nodig heeft, ontmoet een debuterend filmregisseur, die haar verwart met zijn nichtje. Het hoertje’s eigenlijke afspraak, een zakenman, die tegen betaling zijn amoreuze kwaliteiten wil verbeteren, gaat koffie drinken met een man wiens internetdate er niet is, in een nabij gelegen cafeteria. Deze, een professionele danser, die op zoek is naar een stevige sexpartij, gaat naar huis met een student die de ware liefde zoekt. Daarnaast gooit een wanhopige actrice zich voor de auto van een musicalregisseur om zo zijn aandacht te krijgen, en komt het verhaal van de eigenaar van het cafetaria, wiens verloofde er met een ander vandoor gaat en wiens carrièreverbetering op de tocht staat, ook nog eens voorbij.

De verhalen die loskomen door de ontmoetingen worden met een goede dosis humor verteld. Hier en daar lijkt het alsof de film de humor ietwat te ver doordrijft, zoals de scène waarin de verloofde van de eigenaar van het cafetaria van de ene ramp in de andere valt – ze wordt steeds door dezelfde dief beroofd, tot ze geen geld meer over heeft – en uiteindelijk wordt opgevangen door een emotioneel onstabiele politieagent. Toch past dit soort humor in een film als deze. De regisseurs hebben van alles uit de kast getrokken om ons aan het lachen te krijgen, en dat is ze wonderbaarlijk goed gelukt. Ik zeg wonderbaarlijk, omdat het toch wel een kunst is om een geslaagde komedie te maken met de zware onderwerpen, die behandeld worden in deze film, zoals overspel, prostitutie en homosexualiteit.

Maar de regisseurs hebben in deze film ook zeker een keer een klein plankje misgeslagen. Wat ik me namelijk afvraag, is waarom er in vredesnaam in deze film gekozen is voor een bovennatuurlijke draai aan het einde. Het bovennatuurlijke in de vorm van een beschermengel – voor de zakenman -, die eerst nog de cyberdate van iemand anders was, is niet alleen totaal overbodig, maar vooral ook onlogisch, en had beter weggelaten kunnen worden, omdat het totaal niet in de lijn van de film lijkt te passen.

Het kost je ongeveer vijf minuten om te wennen aan het Spaanse karakter van deze film, maar daarna ben je dan ook verkocht aan deze zonnige comedy, en lig je weldra slap van het lachen, terwijl je toch het gevoel hebt iets belangrijks gekeken te hebben.