El Orfanato

De zevenjarige Simón heeft een paar imaginaire vriendjes. Zijn ouders maken zich daar vooralsnog niet al te druk om: het is waarschijnlijk slechts een fase die snel over zal gaan. Als het gezinnetje verhuist naar het oude weeshuis waar Laura, Simóns moeder, ooit heeft gewoond, wordt het gedrag van het jochie echter steeds zorgwekkender. Opeens heeft hij er een hele rits imaginaire vriendjes bij en gaat hij wel heel erg op in hun spelletjes, die steeds minder onschuldig worden.

En dat is nog maar het begin: na een nogal ongemakkelijke ontmoeting met een vreemd ogend oud vrouwtje dat bovenmatig in het jochie is geïnteresseerd, verdwijnt Simón op wat een feestelijke dag had moeten zijn. Bij Laura (Belén Rueda, Mar adentro) begint dan steeds meer de overtuiging te leven dat de sleutel tot zijn verdwijning ligt in het bovennatuurlijke en dat haar verleden er op de een of andere manier mee verbonden is.

Spil

Als kijker word je langzaamaan meegesleept in de denkwereld van Laura; zij is immers de spil van het verhaal. Het antwoord op de vraag of er echt iets bovennatuurlijks aan de hand is of dat ze ‘gewoon’ gek wordt, wijst steeds meer in de richting van het eerste. Dat dat geloofwaardig overkomt, heeft voor een groot deel te maken met de sterke acteerprestatie van Belén Rueda. Met haar vertolking staat of valt de film – staat, in dit geval. Ook bij de rest van de cast (waaronder Geraldine Chaplin als medium in een van de meer meeslepende scènes) is het acteren overtuigend te noemen.

Ouderwets vakwerk, dat is wat de Spaanse regisseur Juan Antonio Bayona (en producer Guillermo del Toro, Pan’s Labyrinth) met El Orfanato heeft afgeleverd. Geen genre-cliché wordt geschuwd (het verhaal speelt zich immers af in een groot, leeg, afgelegen huis waarin deuren en vloeren lustig piepen en kraken), maar dat doet geen afbreuk aan deze sfeervolle spookhuisfilm die ondersteund wordt door een fraaie cinematografie. Het is een film die doet denken aan films als The Innocents en The Others, maar die niettemin net niet het niveau haalt van die illustere voorgangers. Naast het feit dat de film uitblinkt in subtiliteiten (zoals de begintitels, en de variant op de openingsscène die later te zien is) en een paar bijzonder effectieve schrikmomenten heeft, zijn er toch een paar punten waarop El Orfanato enigszins uit de bocht dreigt te vliegen. Zo komt de bijna-zenuwinzinking die Laura op het strand krijgt – wanneer zij denkt Ramón te zien – ongeloofwaardig over, en een van de slotscènes was zonder de melodramatische muziek een stuk sterker geweest.