The War Within

De Pakistaanse Hassan wordt door de Amerikaanse veiligheidsdiensten in Parijs ten onrechte gearresteerd op verdenking van terroristische activiteiten. Na een gruwelijke periode van verhoringen en martelingen vindt hij troost in het Islamitische geloof en sluit hij zich daarna aan bij een terroristische cel in New York. Zinnend op wraak is hij vastbesloten om door middel van een zelfmoordaanslag Grand Central Station op te blazen. Hij verblijft onder valse voorwendselen bij zijn jeugdvriend Sayeed, die in New York met zijn gezin de ‘American Dream‘ leeft.

The War Within (2005) heeft in het begin al direct een beklemmende sfeer en het gevoel van machteloosheid wordt moeiteloos opgeroepen. Binnen twee minuten wordt Hassan, die nietsvermoedend telefonerend over straat loopt, in een busje gesleurd, geslagen en gedrogeerd. Hij wordt wakker in een donkere cel met een medeverdachte, die hem eveneens aanziet voor een ‘makker in de strijd’. Daarna beginnen voor Hassan de beangstigende uren in de verhoorkamer.

Ingetogen vertelstijl

Hoewel The War Within over het algemeen goed in elkaar zit, loopt de film helaas niet op alle fronten even lekker. De goed werkende flashbackstructuur die aan het begin van de film wordt gehanteerd wordt helaas niet de gehele film door vastgehouden. Wel heeft de film een prettig tempo en een ingetogen vertelstijl, waarbij de valkuil van eenzijdigheid goed wordt omzeild en het verhaal van twee kanten belicht wordt. Wel is het jammer dat Hassans pad tot terrorisme nog niet helemaal onthuld lijkt; er is een gevoel van ontbrekende stukken verleden. Het feit dat de aanslag puur op wraakgevoelens berust is vooral een overduidelijk beschuldigend vingertje naar de Amerikaanse veiligheidsdiensten, maar als op zichzelf staande motivatie om een treinstation op te blazen overtuigt het niet. Het was interessant geweest als er iets meer duidelijk werd over Hassans ontwikkeling.

Een film met een dergelijk thema kan al snel vervallen in overdreven sentimentele en drakerige nationalistische scènes, maar gelukkig is dat hier niet het geval. De film is op een milde manier aangrijpend en laat het onderwerp in dramatiek op zichzelf staan. Wel is het zo dat de verhaallijn over de romance tussen Hassan en Duri, de zus van Sayeed, enigszins overbodig aanvoelt. Het sentiment dat de rest van de film vermeden wordt komt in dit aspect van het verhaal toch nog omhoog, in een poging Hassans innerlijke strijd een herkenbaar maar clichématig gezicht te geven.

The War Within is een typisch product van deze tijd, waarin de angst voor aanslagen en gevoelens van paranoia de boventoon voeren. De film heeft niet de potentie van een klassieker, zoals Paradise Now, maar doet dezelfde poging om de enigmatische zelfmoordterrorist een menselijk gezicht te geven.