Poëtische verhandeling over doofheid

170hz staat voor de hoogste toon die hoofdpersonage Nick kan horen. Samen met zijn vriendin zoekt hij naar vrijheid in deze poëtische film over een wereld zonder spraak en gehoor.

De dove Evy en Nick zijn twee adolescenten die zich afzetten tegen hun ouders. Ze vluchten uit hun dagelijks leven en duiken in een eigen wereld van lichaamstaal en liefde. Evy wil zwanger worden, de ultieme daad om bij Nick te horen en niet meer van haar ouders afhankelijk te zijn. Geheel zelfstandig kunnen ze hun eigen leven vormgeven, zonder inmenging van de buitenwereld die het koppel toch niet begrijpt. De ontdekkingstocht om elkaar te begrijpen blijkt al snel even moeilijk als het begrip van die boze buitenwereld.

Een andere wereld

170hz creëert een interessante cocon van twee doven. Kleine, speelse handelingen geven de film een geheel ander ritme dan wanneer normale dialogen waren gebruikt. Regisseur Joost van Ginkel geeft de film een sterke zinnelijkheid door het continuë gebruik van lichaamstaal. Deze aantrekkelijke cocon van liefde zonder gesproken woorden mondt uit in een poëtische verhandeling over doofheid. De liefde van de twee jongeren wordt meer en meer in sferen en gevoelens neergezet waarbij het verhaal naar de achtergrond wordt gedrukt.

De symbiose tussen de Nick en Evy krijgt vorm in beelden van vrijheid. De motor waar Nick op rijdt, de oude bus waar hij zich in terugtrekt en zijn weelderige nonchalante lange haren zijn de kenmerken waar Evy in wil vluchten om van haar geregelde leven thuis weg te komen. Van Ginkel gebruikt deze beelden ook om tijdloosheid te suggereren; een typemachine, een oude onderzeeër, een oldtimer en de motor van Nick die telkens terugkeert. Evy breekt deze tijdloosheid veelzeggend met een smsje van haar smartphone.

Van Ginkels bubbel van symbiose en vrijheid staat diametraal op de wijze waarop regisseur Alejandro González Iñárritu het verhaal van Chieko Wataya in Babel benadert. Een doof meisje dat in de grote moderne stad haar weg vindt ondanks het verdriet over het verlies van haar moeder. Een meisje dat zo normaal mogelijk wil meedraaien in de chaotische wereld van Tokyo, met een jongerencultuur waar ze buiten de norm valt. Iñárritu neemt het realisme en haar gevecht met uitsluiting als uitgangspunt.

Lofzang op doofheid

Van Ginkel gebruikt doofheid vooral als platform voor een kunstzinnige expressie van een geluidloze wereld. De sterke beelden lijken gemaakt om begrip voor de innerlijke wereld van de dove te kweken, bijna een lofzang op doofheid. 170hz laat je gefascineerd kijken naar de onhaalbare droom waarin Nick en Evy denken te kunnen leven. Toch vervalt de film teveel in stelletje is verliefd, stelletje is boos. De lyrische kwaliteit van de film die zorgvuldig wordt opgebouwd wordt zo ontkracht. De plot overtuigt niet en de sterke vorm van de film kan niet verhullen dat er te weinig lading in het verhaal zit. De symbiose tussen de jongeren wordt zo een gegeven dat de film tekort doet in een film die verder op een prachtige manier lichaamstaal tot pure poëzie verheft.