Sneeuwtrein raast door verschillende sferen

Om de opwarming van de aarde tegen te gaan heeft de mensheid in 2014 CW-7 in de atmosfeer aangebracht, een chemische substantie die voor verkoeling moet zorgen. Het bleek echter te effectief, waardoor de aarde een nieuwe ijstijd is ingegaan en het merendeel van de mensheid is uitgestorven. De enkele overlevenden zitten op een lange trein die eeuwig over de aarde reist. Op dit vehikel is een duidelijke hiërarchie: de rijksten leven vooraan in weelde terwijl de armen in het achtersteven mensonterende omstandigheden moeten doorstaan. Onder leiding van Curtis Everett (Chris Evans; Dit gegeven is interessant en geeft een goede opzet voor een duidelijke queeste van de rebellen die naar hartenlust kan worden ingevuld met allerlei uiteenlopende elementen in de verschillende treincompartimenten. De Koreaanse regisseur Bong Joon-Ho maakt hier dan ook optimaal gebruik van en geeft aan elke nieuwe ruimte een compleet andere sfeer; van de grauwe armenwoningen tot de felgekleurde basisschool en van een rustgevende plantentuin tot een uitbundig rave-feest. Daarnaast verkent hij ook verschillende genres op deze manier. Waar de ene wagon het decor is voor een emotionele monoloog, blijkt de andere de plek voor een uitbundig groepsgevecht in de typisch Koreaanse actiestijl van Het wordt in de film steeds duidelijker dat dergelijke vragen en de logica en consistentie die ze in twijfel trekken ondergeschikt zijn aan de beelden en de eventueel daaruit afleidende symboliek. Er zitten dan ook meerdere visueel sterke momenten in de film, zoals de wagons in verschillende stijlen die fel afsteken tegen het fel witte sneeuwlandschap buiten de trein of de manier waarop wordt gespeeld met verschillende lichtbronnen en -invalshoeken. Toch probeert de film ook op sommige momenten andere verhaaltechnieken dan de visuele, die niet allemaal even goed tot hun recht komen, zoals de nogal slecht opgezette monoloog tegen het einde. Het laatste half uur biedt dan wel weer een aantal leuke plot twists die het verhaal in een iets ander licht plaatsen. Snowpiercer biedt daarom als beeldverhaal een aangename ietwat surrealistische ervaring en kan symbolisch sterk overkomen, maar biedt niet genoeg achtergrond om je echt vast te grijpen.