Moorddadig mooi

Het is een klassiek beeld in films: een High School. Een lange gang met aan weerszijden kluisjes waar de schooljeugd rondhangt. Een knappe blondine loopt door een meute jongeren heen, en hoofden draaien zich onbewust om. Wellust spreekt uit de blikken van de jongens; afgunst uit die van de meiden. Mandy Lane! Er lopen wel meer leuke dames op school rond, maar Mandy Lane is van een buitencategorie. Zij is mooi, puur, en vooral heel erg onbereikbaar. En daardoor verschrikkelijk onweerstaanbaar. Jongens zouden bij wijze van spreken een moord voor haar doen.

En mooie Mandy (Amber Heard) lijkt vooralsnog niet gehinderd te worden door de sociale mores op een high school: Emmet, een van haar beste vrienden, is immers een jongen die bij de jocks en sports ongetwijfeld als nerd of geek gekwalificeerd zal worden. Een slimme jongen is hij zeker. Slimmer in ieder geval dan een van de stoere sportievelingen die zich door Emmet laat opnaaien met een manier om indruk te maken op Mandy, maar daarbij verkeerd terechtkomt. Letterlijk.

Het lijkt er echter op dat Mandy de verlokkingen om bij een bepaalde groep te horen uiteindelijk toch niet kan weerstaan. Ze gaat in op de uitnodiging van een paar populaire scholieren om een weekendje op een afgelegen buitenhuis door te brengen, en Emmet laat ze hierbij als een baksteen vallen. De verwachtingen onder de drie jongens die op het weekendje aanwezig zullen zijn, zijn ondertussen hooggespannen – wie zal maagdelijke Mandy als eerste ‘pakken’?

Slasher?

Laat één ding duidelijk zijn: er gebeuren nare dingen in All the Boys Love Mandy Lane. De standaardingrediënten voor het betere hak- en snijwerk – een afgezonderde locatie, pubers met rondgierende hormonen, vrije toegang tot wapens – zijn hiertoe volop aanwezig. Maar vrij snel blijkt dat debuterend regisseur Jonathan Levine geen standaardslasher heeft willen afleveren. Verwacht geen inventieve nieuwe manieren om personages over de kling te jagen. Verwacht zelfs geen overdreven schrikmomenten. Het moorden blijft vrij lang uit, en als het gebeurt dan is het bijna achteloos en blijft de dader (toch vrij ongebruikelijk in het genre) verre van anoniem.

Puberperikelen

Het lijkt Levine er vooral om te doen om de levens van een groep pubers en hun perikelen te schetsen. De jongeren zijn primair bezig met sex, drugs, uiterlijk, hun positie in de groep en de onzekerheden die hierbij – althans bij de vrouwelijke personages – komen kijken. De jonge cast overtuigt, en ook de fraaie cinematografie – waarbij de uitgewassen beelden de lome, broeierige Texaanse sfeer goed weergeven – mag er zijn. Het levert een fascinerende film op die het meer moet hebben van de sfeer dan van slashen, en uiteindelijk meer neigt naar Columbine dan naar Chainsaw Massacre.