Shrink

De zielenknijper uit de titel is Henry Carter, een succesvolle schrijver van zelfhulpboeken en psychiater voor beroemdheden in Hollywood. Sinds de dood van zijn vrouw brengt Henry zijn dagen blowend door, met als gevolg dat zijn vertolker Kevin Spacey er gedurende de film steeds beroerder uit gaat zien.

Depressieve psychiater

Depressieve mensen ondernemen over het algemeen niet veel, en Henry is geen uitzondering. Hij blowt, hij ligt op de bank en hij vraagt zich af wat zijn patiënten in vredesnaam aan hem hebben. Om toch wat ontwikkelingen in het verhaal op gang te brengen, focust scenarioschrijver Thomas Moffett op de mensen rondom hem. Zo is er een jonge scenarioschrijver die worstelt met een writer’s block, een clichématige sterrenmanager en een zwart meisje wiens moeder zelfmoord heeft gepleegd. Deze laatste, Jemma komt uiteraard bij Henry in therapie, waar zij hem wijze lessen leert over echte mensen met echte problemen. Maar dan is de scenarioschrijver met het writer’s block er al met Jemma’s patiëntendossier vandoor. In haar leven ziet hij perfect materiaal voor een script. Hij vertelt haar alleen niets over zijn plannen.

Dat een psychiater in de hoofdrol goed kan werken in zowel komedies als drama’s, weten we sinds Analyze This, Prime en In Treatment. Een voorwaarde lijkt wel te zijn dat de relatie tussen patiënt en psychiater centraal staat. Dat is in Shrink niet het geval. De therapie doet er nauwelijks toe. De patiënten bestaan vooral om de verhaallijnen buiten Henry Carter op gang te brengen, zoals dat de scenarioschrijver en Jemma. Dat wordt echter zo slap uitgewerkt dat het onmogelijk is om mee te leven. De personages rondom Henry krijgen niet genoeg ruimte om zich tot een rond karakter te ontwikkelen, maar te veel om zich tot louter bijpersonages te laten reduceren.

Ongeïnspireerd

Ook het feit dat Shrink zowel komedie als drama wil zijn, komt de film niet ten goede. Hier had een sterke regisseur wellicht duidelijke keuzes kunnen maken. Nu zet Keke Palmer een bloedserieuze Jemma neer, krijgt Mark Webber de ondankbare taak om zowel romantische jongen als kwaadaardige scenarioschrijver te zijn, terwijl ene Dallas Roberts erop los schmiert als oeregoïstische manager. Of is hier achter de schermen een studio aan het werk om alle mogelijke doelgroepen naar de bioscoop te lokken? Het geknoei met verhaallijnen en de ongeïnspireerde manier van filmen zal in ieder geval niemand overtuigen. Kevin Spacey mag dan nog zo overtuigend stoned uit zijn ogen kijken, ook hij kan Shrink niet redden.