Boer overdondert in stilte en schemer

L’Hiver Dernier is een van die weinige debuten die zich direct tot meesterwerk laten bestempelen. Ook al zal deze film het grote publiek ontgaan, het verhaal van het onder druk staande traditionele boerenleven weet te ontroeren zonder de kijker emotioneel tegemoet te komen.

Een steeds slechtere prijs voor zijn vee en het voortbestaan van zijn traditionele benadering van het boerenbedrijf zijn de zorgen van een jonge Waalse boer. Johann, gespeeld door Vincent Rottiers, is de boer in kwestie wiens dagelijkse leven gevolgd wordt. Een leven dat steeds meer onder druk komt te staan doordat hij zich weigert te schikken naar moderne economische maatstaven om zijn bedrijf te gezond te houden. Stug en ingetogen blijft hij in zijn laatste winter doorzetten, tegen het gezonde verstand in.

Tijdloze beeld van de boer

Net als Johann is ook de film bijzonder introvert. Regisseur John Shank laat de kijker stilstaan bij de natuurlijke mens. De boer die een geheel eigen relatie heeft met zijn vee. Alles in de film draait om het tijdloze beeld van de boer die in stilte aan het werk is met de natuur. Hij heeft daar geen woorden voor nodig. Misschien het enige dat hij echt wil delen is zijn filosofie: de grond heeft me alles gegeven.

Dit adagium staat centraal in Johanns emotionele leven en de manier waarop Shank hem laat zien. Zijn vriendin en zus zijn eigenlijk maar een marginaal onderdeel van zijn emotionele werkelijkheid, terwijl zij degenen zijn die het dichtstbij staan. Zijn innerlijke beleving wordt meer bepaald door de teloorgang van zijn overtuiging en daarmee zijn persoonlijkheid. Aan de buitenkant blijft alleen koppigheid over.

Verbluffende schemer

Het ingesleten karakter van Johann, traditioneel in een jong jasje, is een rol waar Vincent Rottiers zich aan laaft. Hij combineert jeugdige arrogantie met een diepe pure intuïtie voor de natuur en zijn werk. Een mix die zijn hoogtepunt vindt in de giftige confrontaties tussen Johann en de boer Helier, die staat voor schaalvergroting. Johann knokt voor iets dat hij zal moeten laten gaan. Als kijker identificeer je je met zijn langzame staren naar het leven. Een meer pijnlijke dan idyllische blik op het traditionele boerenbestaan.

Briljante shots in het schemerdonker geven L’Hiver Dernier een bijzondere eigen stijl. Ze kenmerken dit bijzondere en prachtige debuut van Shank. De nachtelijke wandelingen van Johann zijn een manier om te ontkomen aan zijn slapeloosheid. Langzaam maakt de schemer steeds meer deel uit van de ziel van Johann. De werkelijkheid is in zijn hoofd steeds meer gehuld in verbluffend serene schemer.

L’Hiver Dernier is niet alleen bijzonder vanwege het zich langzaam ontvouwende verhaal of het geweldige acteerwerk. Shank weet de film tot een minimale essentie in vertelling en stijl terug te brengen vanwege zijn eigen emotionele behoefte om het verhaal te vertellen. De koppige Johann dringt langzaam de ziel van de kijker binnen en weet een heel kwetsbare plek te raken. L’Hiver Dernier is een monument van stugge menselijkheid en weerbarstige natuur. Shank en Rottiers overdonderen in stilte en schemer.