Kunstenaar stelt teleur

The Jacket gaat over een psychiatrische patiënt (Adrien Brody) die zijn eigen toekomst meemaakt wanneer hij gedwongen een experimentele behandeling ondergaat. Klinkt dit uitgangspunt misschien zwak, de overtuigende sfeer en acteerprestaties maken het voor de kijker gemakkelijk de bovennatuurlijke en niet altijd logische gebeurtenissen te accepteren. Na een spannende eerste helft vol intrigerende raadsels wordt het verloop van het verhaal echter duidelijk, en vanaf dat moment verandert de film in een zwak, conventioneel drama.

Triest

De aandacht van het publiek wordt tot die tijd vakkundig vastgehouden door de acteurs en de vormgeving. Net als Polanski dat zo effectief deed in The Pianist, exploiteert Maybury het expressieve gezicht van Adrien Brody, wat de film ten goede komt: de acteur overtuigt met zijn intens droevige blik als een gekwelde ziel. Keira Knightley, Brody’s onvermijdelijke liefdesobject, speelt eveneens een innemende en al even trieste rol. Regisseur Maybury, die er ook een succesvolle carrière als schilder op nahoudt, heeft samen met cameraman Peter Deming (Lost Higwhay, Mulholland Drive) zijn film zeer fraai vormgegeven. Blauwgrijze tinten maken de psychiatrische inrichting smerig en kil, terwijl de toekomstscènes grofkorrelig maar warm weergegeven worden. Bizarre extreme close-ups en geluidseffecten zorgen waar nodig voor een prettig bevreemdend effect. Bovendien versterkt de sfeervolle filmmuziek van Brian Eno de melancholieke toon van de film.

Mager

Maar noch het uiterlijk noch de intense acteerprestaties kunnen The Jacket redden. Het verhaal blijkt mager en gekunsteld, en is in een script gegoten dat teveel op Hollywoodiaanse plichtmatigheden steunt. Uitleg wordt te vaak herhaald, wat subtiel had moeten zijn wordt aangedikt. Het is dan ook geen verrassing dat de melancholie tegen het einde plaats maakt voor een ronduit sentimenteel liefdesverhaal. Maybury gaat daarin zover dat hij zijn film volledig onderuit haalt met een overdreven happy ending, die elementen bevat die zelfs in een echt melodrama blasé zouden zijn. Brody’s acteertalent en Maybury’s stijlgevoel ten spijt, The Jacket weet zijn beloften nergens waar te maken. Hopelijk steekt Maybury de volgende keer zijn energie weer in een project dat hem na aan het hart ligt, want zelfs zulk generiek vermaak kan hij niet verheffen boven de middelmaat.