Film / Films

Film van de plank

recensie: The Great Raid

Het belooft vaak weinig goeds als een film een aantal jaar op de plank blijft liggen. The Great Raid is zo’n film; opgenomen in 2002, nu pas in de bioscopen. Een ruzie in – toen nog – productiemaatschappij Disney-Miramax zorgde ervoor dat er geen interesse was om de film uit te brengen. Jaren later, nu Miramax inmiddels zelfstandig is geworden, komt The Great Raid pas weer van de plank.

~

The Great Raid gaat over de grootste reddingsoperatie uit de Amerikaanse geschiedenis: de bevrijding van vijfhonderd soldaten uit een Japans gevangenenkamp op de Filipijnen in 1945. Het verhaal is op feiten gebaseerd en kent ook enkele personages die echt hebben bestaan.

Hel

De film begint erg pakkend, zelfs gruwelijk. Een groep Amerikaanse soldaten wordt door Japanners op vreselijke wijze de dood in gejaagd. Het is een scène die je aangrijpt, en waardoor je meteen goed in de film zit. Geen zwakke opbouw, meteen kippenvel. Het moet werkelijk een hel geweest zijn om in een Japans gevangenenkamp te hebben gezeten.

Drie verhaallijnen

Na dit sterke begin is het des te jammerder dat de rest van de film maar wat aankabbelt. Het introduceren van de drie belangrijkste personages neemt te veel tijd in beslag. Het helpt niet dat de drie verschillende verhaallijnen hebben, waardoor het lang duurt voordat duidelijk is wie in welke situatie zit. Zo is Captain Prince (James Franco) de bedenker van de missie, zit Major Gibson (Joseph Fiennes) juist gevangen, en probeert diens geliefde Margaret (Connie Nielsen), een zuster, medicijnen naar het kamp te smokkelen.

~

Gaandeweg lopen de verhaallijnen wat meer door elkaar, maar doordat er zó veel bijfiguren rondlopen – soldaten die deel uit maakten van de missie, maar ook gevangen soldaten – is er bijna niet mee te leven met iemand anders dan de drie hoofdpersonen. Van die drie zet Fiennes de beste prestatie neer; hij viel zelfs tien kilo af om de ernstig zieke majoor beter te kunnen neerzetten.

Bonus

Ook een obstakel voor het grote succes is dat de geschiedkundige reddingsoperatie bij maar weinig mensen bekend is. Maak een film over D-Day of een andere indrukwekkende gebeurtenis uit de Tweede Wereldoorlog, en het publiek stroomt toe. Dat deze missie de meest geslaagde ooit uit de geschiedenis van het leger is, zegt weinig als het geen bezoekers trekt. Overigens zorgen de historische beelden aan het begin en einde van de film wel voor een fraaie bonus. Dat de film ondanks zijn tegenvallende verhaal en zwakke opbouw niet voor niets van de plank is gehaald, komt door de acteerprestaties en de verfilming van de reddingsactie waar de film uiteindelijk om draait. Die is prima qua choreografie en zelfs spannend. Miramax had het erger kunnen treffen.