Film / Films
Portis schreef True Grit namelijk volledig vanuit het perspectief van Mattie Ross (Hailee Steinfeld), een veertienjarig meisje wier vader is vermoord door de lafaard Tom Chaney (Josh Brolin). De eigenwijze Mattie komt in haar zoektocht naar wraak terecht bij U.S. Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges), een man die volgens haar in bezit is van true grit. De twee gaan samen op zoek naar Chaney en krijgen daarbij gezelschap van de Texas Ranger LaBoeuf (Matt Damon) die zo zijn eigen redenen heeft om achter Chaney aan te gaan.
De reden dat True Grit het genre weet te overstijgen en misschien wel als beste western sinds Unforgiven mag worden aangemerkt, ligt voor een groot deel echter aan het belangrijkste personage. Mattie Ross is een meisje dat weliswaar zeer zelfverzekerd en eigenwijs door het leven gaat, maar toch een kind blijft. Die balans tussen haar volwassen uitstraling en kinderlijke emoties wordt perfect uitgebeeld door de debuterende Hailee Steinfeld, in een onwaarschijnlijke debuutrol. Steinfeld (vreemd genoeg genomineerd voor een Oscar in de categorie beste bijrol, terwijl ze langer op het scherm is dan alle andere acteurs) zet een indrukwekkend genuanceerde rol neer en lijkt een grote toekomst voor zich te hebben.
Daar komt met True Grit verandering in. Alleen al door de ongewoon sentimentele muziek van huiscomponist Carter Burwell weet True Grit wel te ontroeren. De kijker leeft mee met het personage van Mattie, en de opmerkelijke relatie die zij gaandeweg opbouwt met Cogburn (een heerlijke rol van Bridges) voelt authentiek aan. De Coens spelen die sterke band tussen Mattie en Cogburn perfect uit in het laatste kwartier van de film, dat behoort tot de meest melodramatische minuten film die de broers in hun carrière hebben geproduceerd. Als de twee dan op hun paard over de uitgestrekte vlaktes rijden, met de muziek van Burwell op de achtergrond en de adembenemend mooie beelden van Roger Deakins op de voorgrond, weet je dat Joel en Ethan Coen ook heel goed begrijpen hoe ze de emoties van hun publiek kunnen sturen. Emotioneel manipulatief is True Grit namelijk zeker, maar daar is niets mis mee als de emoties maar echt aanvoelen.
Coens kunnen ook ontroeren
recensie: True Grit
Er is vaak gezegd dat de films van Joel en Ethan Coen gemakkelijk te herkennen zijn. In de afgelopen decennia hebben ze met hun werk een volstrekt eigen wereld opgebouwd, waarin sympathieke idioten, die voortdurend verkeerde beslissingen nemen, de hoofdrol spelen. Dat is allemaal niet aan de orde bij True Grit. Deze is met Miller’s Crossing de meest conventionele film die de broers ooit hebben afgeleverd. En hoewel dat voor hun echte fans wellicht teleurstellend is, heeft het wel een meesterlijke film opgeleverd.
~
~
~
