De ballade van de dwalende folkzanger

Llewyn Davis, gespeeld door Oscar Isaac, is een folkzanger die het probeert te maken in het New York van begin jaren zestig. Eigenlijk worstelt Davis al met gewoon rond te komen en aan het begin van de film pendelt hij zonder vaste verblijfplaats van appartement naar appartement tijdens een koude winter. Hij logeert bij fans van zijn muziek of bij bevriende muzikanten, zoals een stelletje gespeeld door Justin Timberlake en Carey Mulligan.

En wat een muziek. De soundtrack is een prachtige verzameling folk muziek die contrasteert met de harde en onverschillige werkelijkheid van de film. De muziek biedt troost, empathie en schoonheid, maar niet meer dan dat. In een sterke scène waarin Davis een concertprogrammeur wil overtuigen wordt duidelijk dat je niet automatisch kan verwachten dat je rijk of beroemd wordt ookal maak je dat soort muziek. Folkzanger Dave van Ronk – wie? –  was de inspiratie voor het personage van Davis en heeft dat aan levende lijve ondervonden. De hoes van zijn plaat is het model voor de plaat ‘Inside Llewyn Davis’ die Davis zonder succes aan de man probeert te krijgen.

Inside Llewyn Davis doet ook denken aan Woody Allens Sweet and Lowdown waar Sean Penn een virtuoos jazzgitarist speelt die tegelijk ook een egoïstische man is. Ondanks zijn karakter maakt hij prachtige muziek die mensen inspireert. Eenzelfde schijnbare tegenstelling tussen de man en zijn kunst en tussen het leven en de liedjes komt ook terug in Inside Llewyn Davis. Zo wisselt de film van komische naar tragische situaties, af en toe begeleid door troostende folksongs. De Coens verliezen echter op geen moment dat gevoel voor die onvergevende maar soms ook verrassende werkelijkheid die je simpelweg moet accepteren en moet ondergaan.