Nue propriété

Tweelingbroers Thierry en François leven met hun gescheiden moeder Pascale (Isabelle Huppert) op een boerderij in Wallonië. Pascale heeft na de echtscheiding de voogdij gekregen over haar zonen, die nu verwijderd zijn van hun dominante vader en in feite geïsoleerd van de buitenwereld leven.

Hotel Mama

Deze cocon waar ze in zitten wordt door Laffosse getoond door statische shots van de broers die een computerspel spelen of op de bank zitten en vechten om de afstandbediening. In de woning zijn subtiel wat foto’s te zien van de tweeling als kinderen, een conditie waar ze nog in zijn blijven steken.

Het Hotel Mama-idee toont duidelijk de gebondenheid van de tweeling aan hun thuissituatie, maar verontrustender zijn scènes waarin er gehint wordt dat er ook een incestueuze band is tussen de broers en hun moeder. In de eerste scène kijken de broers naar hun moeder die net een sexy topje heeft gekocht en graag hun mening wil weten. De jongens maken geintjes en noemen hun moeder een hoer, waarop Huppert onaangedaan lacht.

Bedreiging

Pascales positie is bijzonder beperkt. Als ze valt op haar Vlaamse buurman en met hem een chambre d’hôte wil beginnen, moeten de broers daar niets van hebben. Huppert maakt plannen om het ouderlijk huis te verkopen, maar de tweeling ziet dit als een bedreiging voor hun beschermende isolatie van de buitenwereld. Er ontstaan breuken binnen het gezin als de ex-echtgenoot zich ook mengt in Pascales keuze om het huis te verkopen. De band tussen de tweelingbroers, die beide een ander karakter hebben, wordt hierdoor op de proef gesteld.

Lafosse werkt met statische shots die de routine en de stilstand van de tweeling toont. De verstikkende enscenering in de kamers van de boerderij werkt als een ideaal decor voor het familiedrama dat zich langzaam ontspint. De personages kom erachter dat ze niet met en niet zonder elkaar kunnen leven. Huppert acteert onder de oppervlakte een vrouw wier leven door anderen bepaald wordt, waardoor haar alle vrijheid is ontnomen. De andere acteerprestaties zijn ook sterk.

De enige manco’s van de film zijn de korte duur en bescheidenheid ervan. Nue propriété is goed gemaakt, maar levert weinig verrassends op. Je krijgt het idee dat je al eerder soortgelijke thema’s in een vergelijkbare arthousestijl (vervreemdende shots) eerder hebt gezien; recent werd het gegeven in de Duitse film Der Architekt (2008) ook behandeld. Lafosses film is een goed opgebouwd drama, maar wat families en hun eigen vorm van ongelukkigheid betreft is er weinig nieuws onder de zon.