Nacho Libre

Black speelt Ignacio, de mislukte kok van een Mexicaans klooster dat onderdak geeft aan weeskinderen. Het is van kinds af aan al zijn droom geweest om luchador (worstelaar) te worden. Wanneer hij in de stad een poster ziet hangen voor een wedstrijd voor amateurs ziet hij een manier om geld in te zamelen voor beter eten in het klooster én de mogelijkheid zijn droom te verwezenlijken. Hij slaat de handen ineen met een hongerige zwerver en er is een team geboren. Als Nacho Libre en Esqueleto duiken zij de vreemde en karikaturale wereld van het Mexicaanse worstelen in.

Geforceerde flauwigheid

Hoewel het uitgangspunt van de film veelbelovend is, wordt de film nergens écht leuk. De film heeft zijn lachwekkende absurditeiten, maar er is vooral veel flauwiteit waardoor het niet veel verder dan een grijns of glimlach komt. Maar wat kunnen we anders verwachten van een film die steunt op een schetenlatende, worstelende monnik die het vooral van slapstick moet hebben. Heel af en toe komt de Tenacious D-aard van Black naar boven en rijst er hoop, maar helaas blijft het bij momenten. Zijn acteerwerk is vooral ingetogen, wat niet eens negatief hoeft te zijn, ware het niet dat het een geforceerde indruk maakt. Nacho Libre voelt vooral aan als een feelgood movie die gericht is op kinderen.

De Mexicaanse stereotypes in de film zijn ook niet echt politiek correct. Er lijkt constant gespot te worden met het volk, al is het maar in het overdreven accent van Ignacio. Maar zoals al eerder gezegd, de film heeft zo zijn momenten. Zo zijn de versierpogingen die Nacho uitvoert (waarbij hij zijn bilspieren ‘flext’ in een monsterlijke outfit) op de nieuw gearriveerde zuster Encarnación tenenkrommend grappig, en hebben sommige worstelpartijen ook zo hun charme.

Toch kan het gevoel niet onderdrukt worden van hogere, onvervulde verwachtingen. De film weet wel een goede sfeer op te wekken en een vertederend gevoel achter te laten. De keuze van de regisseur om de film in Mexico op te nemen met echte luchadors werkt grotendeels mee aan die sfeer en dus in het voordeel. Het realisme van het worstelen, dat toch al vaak in twijfel wordt getrokken, wordt zo ook een stuk groter. Niets mis dus met de begingedachte, maar het uiteindelijke resultaat is – helaas – gewoon niet geslaagd.