Gekwelde mutant

Sommige dingen moet je gewoon niet doen. Jan Smit in een film casten bijvoorbeeld (Het Bombardement) of er nog een Scary Movie tegenaan gooien. Wat je ook niet moet doen is een bekend personage uit de X-Men franchise rukken en dat in een aparte film stoppen. Zeker geen tweede keer. The Wolverine, waarin een vermoeid uitziende Hugh Jackman wederom komt opdraven om de gekwelde mutant tot leven te wekken, doet zijn best diepgaand drama te combineren met bloederig geweld maar faalt op beide fronten.

Op zich is het uitgangspunt niet eens zo onaardig: in de jaren veertig, wanneer Amerika de atoombom op Japan gooit, redt Wolverine een Japanse soldaat, Yashida. Jaren later doolt de mutant door de besneeuwde Amerikaanse bossen, alwaar hij te horen krijgt dat Yashida hem naar Japan wil halen. Natuurlijk steekt er meer achter; in de ruim twee uur die volgen ontvouwen zich verscheidene intriges en mag Wolverine zich uitleven met zijn uitschuifbare klauwen.

De poging om de actie en de gekwelde Wolverine samen te smeden tot een diepgaande actiefilm, wil niet echt lukken. Dit is deels te wijten aan Hugh Jackman zelf; het helpt nu eenmaal niet dat zijn acteerprestaties niet veel verder willen komen dan een diep gefronst voorhoofd. Een voorhoofd dat woede, verdriet of radeloosheid moet uitstralen. Zijn grappig bedoelde punchlines slaan bovendien het drama geregeld dood, zodat het lastig wordt hem altijd serieus te nemen.

Clichés in 3D

Daarbij is het lastig het drama uit de verf te laten komen met een script dat zo’n beetje elk cliché uit de hoge hoed tovert (natuurlijk vindt Wolverine een nieuwe geliefde, natuurlijk overwint hij zijn demonen) en nogal rommelig in elkaar steekt. Geen wonder dat The Wolverine inzakt wanneer iemand alles nog eens netjes uitlegt, of Wolverine weer eens wordt achtervolgd door nachtmerries. Dat niet elke acteur erin slaagt de Amerikaanse dialogen soepel uit te spreken, helpt ook niet veel. Alleen als Wolverine lustig om zich heen zwaait met zijn messcherpe klauwen, weet de film precies wat hij moet doen en krijg je als kijker de ene na de andere vechtpartij te zien. In 3D nog wel (wat op de beginscène na helemaal niks toevoegt aan de film).

Voor een actiefilm levert hij te weinig actie, als drama is hij te voorspelbaar en slecht uitgewerkt. Het maakt van The Wolverine een onevenwichtig werkje dat niet altijd lijkt te weten welke richting het op wil. Wellicht dat de fans het als een interessante poging zullen zien om het personage eens van een andere kant te benaderen. Voor overige bioscoopgangers is het te hopen dat Jackman in eventuele vervolgfilms minder fronst en meer vecht.