K-Pax

Op een dag houdt de politie een zonderlinge man aan die net iets te vaak naar Star Trek gekeken lijkt te hebben. De man (Kevin Spacey) heet Prot en zegt van een andere planeet afkomstig te zijn: K-Pax. Zijn psychiater (Jeff Bridges) raakt geïntrigreerd door de eigenaardige waanbeelden van zijn patiënt, zeker als de gedachte zich opdringt dat de man misschien wel de waarheid spreekt. Is hij werkelijk een alien, of is zijn rustige, licht sarcastische houding maar uiterlijke schijn? K-Pax ontpopt zich al snel als een soort One Flew Over The Cuckoo’s Nest voor Trekkies.

Wat zijn we toch speciaal…

K-Pax is gebaseerd op het gelijknamige boek van Gene Brewer, die ook voor het script van deze film tekende. Samen met regisseur Iain Softley (Hackers, Wings of the Dove) heeft hij de ingrediënten voor een interessant plot gecreëerd. Op K-Pax zijn geen vriendschaps- en familiebanden, en op aarde raakt Prot juist in deze banden en bijgaande emoties geïnteresseerd. Helaas komt K-Pax niet verder dan het gebruikelijke “wat-zijn-mensen-toch-een-speciaal-ras-verhaaltje”. Daarvoor had ik net zo goed een gemiddelde aflevering van Star Trek kunnen kijken. Veel leuker zijn de momenten dat de ongelovige wetenschappers tot hun grote verbijstering achter de niet geringe kennis en vaardigheden van Prot komen.

Inventief kijken

De plottwist komt op ongeveer tweederde van de film. Prot blijkt wel degelijk banden met de aarde en het menselijk ras te hebben. Samen met psychiater Bridges ontrafelt de kijker het raadsel rondom Prot. Dat de uiteindelijke ontknoping meer raadsels oproept, maakt de film juist zo interessant. Of deze vragen voor de kijker worden beantwoord is nog maar de vraag en hangt ook een beetje van je inventiviteit als kijker af.

Een fraai einde

Kevin Spacey krijgt ruim baan om zijn talenten te tonen, en maakt daar gebruik van. Als de eigenaardige Prot (what’s in a name) slaagt hij de erin de kijker te grijpen. Wie is hij? Spreekt hij de waarheid? Spacey zorgt ervoor dat de film zeer genietbaar wordt, waarbij de Amerikaanse moraal over familieleven de boel bijna verpest. Zonder dit moralistische gezeur was het slimme einde veel beter tot zijn recht gekomen. Geen slechte film, en ik voorspel nu al dat Trekkies na afloop lekker kunnen “discuzeuren” over hoe je dat einde nu moet opvatten.