Bordertown

Het verhaal? Sinds de jaren 90 zijn in Ciudad Juárez, een stad op de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten, minstens enige honderden meisjes verkracht en vermoord. De slachtoffers werkten veelal in de fabrieken die sinds het vrijhandelsverdrag NAFTA tussen onder andere Mexico en de VS als paddestoelen uit de grond zijn geschoten in het grensgebied tussen beide landen. Die fabrieken, waar TV’s en computers in elkaar worden gezet, draaien dag en nacht door; de arbeidsters die ’s nachts op weg gaan naar huis zijn een gemakkelijke prooi. Politie en justitie doen weinig tot niets, straffeloosheid heerst. Het is een afschuwelijke waarheid die zonder meer aandacht verdient.

Onbevredigend

Een sterrenvehikel is dan niet eens zo’n slecht idee, film is immers een voortreffelijk medium om een groot publiek te bereiken en La Lopez trekt vast volle zalen. De makers van Bordertown hanteren daarbij de formule ‘maak het persoonlijk’: Lopez speelt de ambitieuze journaliste Lauren Adrian uit Chicago die erop uit wordt gestuurd om een verhaal te schrijven over de moorden in Ciudad Juárez. ‘A woman needs a story’ kortom. Bovendien heeft ze zelf ook zo haar issues met Mexico, geweld én hoofdredacteur Díaz (Antonio Banderas) van de plaatselijke krant El Sol. En dan is er nog Eva (Maya Zapata) die een ontvoering en verkrachting overleefde. Zij wordt vervolgens het persoonlijke project van Lauren, die het op zich neemt op eigen houtje de Waarheid boven tafel te krijgen en het Onrecht te bestrijden.

Het hoe en waarom van de moorden blijft ondanks Lopez’ onderzoeksjournalistiek echter een mysterie, al wordt de schuld en passant in de schoenen van de vrijhandel en de corporate business geschoven. Bordertown ambieert helaas niet een plausibele verklaring te geven en de vele losse eindjes, actie om de actie en een totaal overbodige seksscène zijn uiteindelijk vooral onbevredigend. Dat komt weliswaar overeen met de uiterst corrupte en laffe gang van zaken in Mexico, maar neemt niet weg dat het verhaal van Bordertown vooral berust op uiterlijk vertoon en Lopez’ persoonlijke queeste naar haar latin roots, en niet veel meer effect heeft dan een schreeuwende krantenkop.