The Weather Man

Spritz. De naam klinkt als een soort koekje bij de thee dat niemand meer koopt. Het is de achternaam van Chicago’s weerman: David Spritz (Nicolas Cage). Voor het presenteren van het weer op een groot lokaal televisiestation ontvangt hij een maandelijkse cheque van 240.000 dollar. Niet slecht, zou je denken, maar David is één hoop ellende. Hij is gescheiden, zijn dochter is te dik en zijn zoon volgt een afkickprogramma. Daarbij smacht hij naar respect van zijn vader Robert (Michael Caine), een Pulitzer Prize-winnende schrijver met koffers vol morele bagage voor zijn zoon. Is dit al niet erg genoeg, dan gaat er ook nog eens geen dag voorbij of iemand gooit zijn laatste restje Whopper naar het miserabele hoofd van Spritz.

Loser

Spritz probeert het wel. Hij neemt zijn dochter mee uit, trakteert haar op nieuwe kleding en financiert haar peperdure boogschiethobby. Hij neemt het op voor zijn zoon (Nicholas Hoult uit About a Boy), en probeert zijn ex-vrouw (Hope Davis) te verleiden tot een nieuwe poging. Vooral op professioneel gebied is Spritz een succesverhaal: zo maakt hij een goede kans op een nationaal Erwin Krolschap, met een maandsalaris van maar liefst een miljoen. Maar zelfs een miljoen helpt niet – de weerman is en blijft een eeuwige loser.

Gooide regisseur Gore Verbinski in 1997 alleen in kleuterklassen hoge ogen met zijn Mouse Hunt, vijf jaar later werd hij aangewezen om een remake te maken van de Japanse horrorhit Ringu. Met The Ring voegde Verbinski een essentieel nieuw hoofdstuk toe aan de horrordraaiboeken, en sindsdien heeft hij als regisseur vrij spel. Zijn Pirates of the Caribbean II: Dead Man’s Chest komt over een aantal maanden uit en aan nummer drie wordt gewerkt. Hoe past The Weather Man in Verbinski’s oeuvre? Een ander antwoord dan dat het een persoonlijker film is, een film met een personage en een verhaal die Verbinski op een bijzondere manier fascineerden, is moeilijk te bedenken.

Goochelen met het verwachtingspatroon

Cages versie van David Spritz is een wat trage, trieste slungel. Hij sleept zich door het leven van dag tot dag, en bereikt met name op persoonlijk vlak weinig tot niets. Het is juist dit aspect van het verhaal dat de film een wat vreemd karakter geeft. Waar in een standaardversie het personage in pakweg 90 minuten een metamorfose doormaakt, verandert er voor Spritz niets. We volgen zijn hoogtepuntloos gestuntel, en zo nu en dan werkt dit gestuntel behoorlijk op de lachspieren. Cage valt te pruimen als een weerman die geen controle lijkt te hebben over zijn ledematen, waarbij vooral zijn vieze grijns tijdens het weerpraatje een compliment verdient. Ook de zeer charmante Hope Davis overtuigt in haar rol als ex-vrouw. Toch rijst de vraag of Verbinski’s keuze om niet naar een climax toe te werken alleen maar werkt als trucje. Er wordt met het verwachtingspatroon van de kijker gegoocheld, en dat is aardig. Toch is de comedy niet meer dan vermakelijk, en door het ontbreken van een plot eigenlijk wat langdradig.