Youth Without Youth

Tien jaar lang was Coppola van mening dat hij niets meer had toe te voegen aan zijn imposante oeuvre (The Godfather, Apocalypse Now) dat nog niets aan kracht heeft ingeboet. Met Youth Without Youth wilde hij vooral het plezier in het regisseren, dat hem na talrijke zakelijke conflicten was vergaan, terugkrijgen. Hij week uit naar Roemenië en wilde, zonder inmenging van de grote studio’s en met voor zijn doen beperkte financiële middelen, verhalen vertellen die vooral hem persoonlijk aanspraken.

Superkrachten

Het verhaal, met alle quasifilosofische bespiegelingen en nietszeggende terzijdes, laat zich moeilijk navertellen, maar in de basis is Youth Without Youth het verhaal van een oude professor (Tim Roth) die op een dag wordt getroffen door de bliksem. Hij sterft echter niet, maar verjongt juist veertig jaar. Daarnaast heeft de blikseminslag ervoor gezorgd dat de professor een soort intellectuele superkrachten heeft ontwikkeld, waarmee hij plotseling alle talen kan spreken. Als hij op de vlucht slaat voor de nazi’s die geïnteresseerd zijn in zijn plotselinge transformatie, ontmoet hij een vrouw in Zwitserland (Alexandra Maria Lara) die hem doet herinneren aan zijn grote jeugdliefde Laura. Om het nog wat complexer te maken, wordt zij ook door een blikseminslag getroffen, waarna zij op slag oude en bijna uitgestorven talen begint te spreken.

Youth Without Youth lijdt enorm onder de hemeltergende pretenties van Coppola. Hij mengt het verhaal over een onmogelijke liefde tussen een professor en zijn jeugdliefde met onbegrijpelijke en nietszeggende dialogen over onsterfelijkheid en het belang van talen. Daarnaast is het op zijn minst opmerkelijk te noemen dat een regisseur met de reputatie van Coppola zo’n houterige film heeft afgeleverd. De acteurs zijn, met uitzondering van de talentvolle Alexandra Maria Lara die zich enigszins aan de malaise onttrekt, niet in staat hun personages tot leven te brengen. De film lijdt aan euvels die meestal door debutanten worden gemaakt, zoals te veel ambities en het zich schuldig maken aan ‘mooifilmerij’. Toch is het goed om te horen dat Coppola het plezier in het maken van films heeft teruggevonden. Met wat goede wil kan Youth Without Youth worden beschouwd als een noodzakelijk kwaad dat de regisseur nodig had om weer goede films te maken. Daarvoor is de Tetro dit jaar zijn eerste kans; een familiekroniek over Italiaanse migranten in Argentinië. Slechter dan Youth Without Youth kan het in elk geval moeilijk worden.