Los novios búlgaros

(Eloy de la Iglesia, 2003 • Homescreen)

Daniel is een succesvolle en rijke zakenman die hopeloos verliefd wordt op de immigrant Kyril, een van de Bulgaarse mooie jongens waar de gay scene van Madrid rijk aan is. Als Daniel Kyril gepassioneerd zijn liefde verklaart met de woorden: “Ik zou mijn leven voor je geven,” antwoordt Kyril gevat: “Ook ik zou jouw leven voor mij geven.” Op schaamteloze wijze makt Kyril gebruik van Daniels liefde die hij met ruige seks beantwoordt. Ondertussen wordt het Daniel steeds duidelijker dat Kyril tot de Bulgaarse maffia behoort. Hij kan zich echter niet meer van hem los maken en raakt steeds meer bij diens misdadige praktijken betrokken. Ondanks dat Los novios búlgaros goed in elkaar zit en ook visueel wel in orde is, komen de personages niet altijd even goed uit de verf. Dat maakt deze film van de Spaanse regisseur Eloy de la Iglesia tot een niet geheel geslaagde Almodóvar-kloon, waar je de avond desondanks goed mee door kunt komen. (MB)

The Singing Detective

(Keith Gordon, 2003 • A-Film)

Het in de originele Engelse serie zo wonderwel geslaagde concept van door elkaar heen lopende realiteiten, mislukt in de verfilming van The Singing Detective jammerlijk. Waar dat precies aan ligt is onduidelijk. Het kan zijn dat de film te lijden heeft van haar eigen voorgeschiedenis. Wie een televisieserie van dergelijke kwaliteit wil verfilmen, moet van goede huize komen. Ik sluit echter niet uit dat het aan de ongeïnspireerde en gemakzuchtige transponering van Groot-Brittannië naar de VS ligt. Het kinderlijk guitige spel draagt ook niet bepaald bij. De spelers nemen de materie op een totaal verkeerde manier niet serieus. Enige pluspunt is dat Katie Holmes niet eenmaal haar infantiele verlegenheidsfronsje uit de kast hoeft te halen. De dvd van The Singing Detective is een must voor wie ‘original theatrical trailers’ spaart. Meer dan dat staat er namelijk niet op dit schijfje. (PB)

On the Buses

(Ronald Chesney e.a., 1969 • Bridge Entertainment)

“Wat is dit in godsnaam voor een serie?” was mijn eerste reactie toen ik deze dvd in de speler drukte. Maar na een korte zoektocht op internet stuitte ik op de officiële fanclub van On the Buses. Deze serie uit 1969 blijkt in Engeland nog een grote schare fans te hebben – en niet zonder reden. Het zal je niet verbazen dat de serie ouderwets aandoet, maar als je bedenkt dat hij ruim dertig jaar geleden geschoten is, is hij bijna vooruitstrevend te noemen. De humor in de serie is scherp en redelijk hard. Zo wordt er een keer of tien over het gebroken been van een man gelopen of weten de twee hoofdpersonen regelmatig precies de verkeerde dingen te zeggen. Als je van een flinke klucht houdt dan heb je aan deze serie zeker een goede, maar hou er wel rekening mee dat het een prehistorische serie is. (JvH)

Ginger Snaps

(John Fawcett, 2000 • Dutch Filmworks)

Ginger (Katharine Isabelle) en Brigitte (Emily Perkins) zijn twee lugubere zusjes van rond de zestien. Zo maakten ze voor school een fotoreportage waarin ze meerdere malen hun eigen dood in scène zetten. Hun leven lijkt niet op dat van standaard tienermeisjes, maar bestaat uit zelfmoordpacts en buitenbeentjes zijn. Dat alles verandert als Ginger wordt aangevallen door een groot, eng beest. Ze verandert letterlijk en figuurlijk in een pubermonster.
Tienerhorror met het welbekende fenomeen ‘weerwolf’, alleen is het nu eens geen ‘coole dude’ die langzaam transformeert, maar een jong meisje. Ginger Snaps zit vol stereotypen, maar deze zijn nergens storend. Zo is daar de veel te knappe drugsdealer van de school (denk aan Zeke uit The Faculty), die uiteraard heel toevallig afweet van het bestaan van weerwolven. Deze Sam moet samenwerken met Brigitte, van wie hij de dag daarvoor de naam nog niet eens wist.
Het is niet verwonderlijk dat deze film in Nederland direct op dvd is uitgebracht: in de bioscoop had hij niet veel kijkers getrokken. Nu is het de ideale film voor slaapfeestjes van jonge tieners. Elkaar lekker opjutten voor het beetje spanning en bloed wat de film biedt. Het verhaal stelt weinig voor en is voorspelbaar als de pest, maar doordat de film goed in elkaar is gezet, is het als tussendoortje een aangename afleiding. Een B-film die boven zijn status uitkomt. (NS)

Ginger Snaps: Unleashed

(Brett Sullivan, 2004 • Dutch Filmworks)

Het tweede deel van Ginger Snaps mist helaas alle charme die het eerste deel wel te bieden had. Het is een volkomen overbodig vervolg, dat waarschijnlijk alleen gemaakt is om geld in het laatje te krijgen. Was Ginger in het eerste deel nog leuk om naar te kijken, haar zus Brigitte stelt teleur in deel twee als hoofdrolspeelster. Het enige wat ze lijkt te kunnen is verschrikkelijk moe of depressief uit haar ogen kijken. Dat deed ze in het eerste deel ook al, maar nu ze de show bijna alleen moet stelen, is het ergerlijk. Het tweede deel gaat verder waar het eerste is opgehouden, en speelt zich bijna in zijn geheel af op twee, cliché, plaatsen: een gesloten inrichting voor gekke meisjes en een verlaten huis in the middle of nowhere. De bijfiguren zijn zo slecht dat je bijna gaat hunkeren naar die te knappe dealer uit deel één. (NS)

Fast Food, Fast Women

(Amos Kollek, 2003 • Homescreen)

Etienne Rey schreef: “Ironie is vaak slechts het schaamtegevoel van de tederheid.” Regisseur Amos Kollek heeft zo bezien precies de juiste toon gevonden voor de thematiek van zijn mild ironische komedie Fast Food, Fast Women. Zijn personages schamen zich stuk voor stuk voor hun verlangen naar tederheid. Toch weigeren ze bitter en cynisch te worden van alle tegenslag. En die houding loont zich: in Kolleks film zijn de laatsten de eersten. Zoals het hoort. Als je op het punt staat Amélie voor de achtste maal te huren, dan is Fast Food, Fast Women een heel aardig alternatief. (PB)

Spartan

(David Mamet, 2004 • Dutch Filmworks)

Sterke dialogen en verrassende wendingen: daaraan herken je de films van David Mamet. Spartan is hiervan een perfect voorbeeld. Val Kilmer is een beveiligingsagent die op een klus wordt gezet. Welke klus blijft tijdens een groot gedeelte van de speelduur voor de kijker verborgen. Nu werken dit soort trucjes vaker wel dan niet, maar Mamet weet de informatie zo vakkundig te doseren dat het resultaat spanning opwekt in plaats van irritatie. Spartan presteerde belachelijk slecht aan de Amerikaanse bioscoopkassa’s en haalde de Nederlandse bioscopen niet eens, maar dat is – zoals zo vaak bij dit soort subversieve pareltjes – volledig onterecht. (MZ)