Eight Legged Freaks

Eight Legged Freaks verspilt geen tijd met het nodeloos opbouwen van het verhaal. Een vat chemisch afval dondert van een vrachtwagen en rolt in een naburig meertje. Naast dit meertje staat een spinnenkwekerij, en binnen de kortste keren muteren de beestjes tot heuse monsters zo groot als een Fiat Panda. In het plaatsje vlakbij de kwekerij worden snel enkele standaard rampenfilmtypes neergezet. De vriendelijke tante, de knappe politieagente, het alwetende jongetje (waar niemand naar luistert), het puberale meisje, de corrupte burgemeester en de held die na lange afwezigheid terugkeert thuis. Zij zullen allen een belangrijke rol spelen in de strijd tegen het spinnentuig.

Pulp

Eight Legged Freaks begint lekker standaard, en de echte pulpliefhebber lijkt een lekkere film voorgeschoteld te krijgen. De spanning wordt in de spinnenkwekerij flink opgebouwd, en de film lijkt zowaar nog een tikkie eng te worden ook. Maar als de spinnen eenmaal beginnen aan hun slachtfeestje is het enge er snel af. De lol neemt in rap tempo de overhand, en zelfs de spaarzame scènes dat je nog een beetje suspense kan verwachten verliezen hun kracht door net iets te melige grappen. De makers van de film proberen de charme van de jaren ’50 pulphorror te evenaren, maar slaan net de plank mis. Het is allemaal net iets te leuk, en al snel is het niet meer een hommage aan de pulp, maar meer een parodie.

Niet genoeg kaas

De spinnen zelf zijn overigens best aardig, ze zien er eng genoeg uit, maar zijn ook zo onrealistisch dat daar gelukkig wel het juiste ‘cheesy’ gehalte wordt bereikt. Het is eigenlijk jammer dat de film gewoon heel erg op de automatische piloot wordt afgewerkt, want dat spinnenfilm best potentieel hebben zagen we al in Arachnophobia. De makers vanEight Legged Freaks waren ook verantwoordelijk voor Godzilla, en net als in die film weten ze Eight Legged Freaks net niet de juiste touch te geven. Voor een melig avondje bioscoop best geschikt, maar niemand die er ’s nachts van wakker zal liggen.