The Black Balloon

Dat Thomas (Rhys Wakefield) moet leren om te accepteren dat zijn broer nu eenmaal anders is, staat meteen vast. Dat hij daar een film lang over gaat doen, ook. De vraag is dus hoe de tussengelegen scènes worden ingevuld: als een voorlichtingsfilm, een soap of als de combinatie van ontroerend drama en luchthartige komedie die The Black Balloon wil zijn? De film begint goed. Terwijl de hoogzwangere moeder (Toni Colette) tien zaken tegelijk probeert te regelen, vader (Erik Thomson) voornamelijk in de weg loopt en Thomas nukkig en onopgemerkt zijn ontbijt naar binnen werkt, rent de met autisme en ADD gediagnosticeerde Charlie door het krappe huis. Hij heeft de lengte en de kracht van een achttienjarige. Als hij een doos eieren omgooit en een glijbaan van de vloer maakt, ontstaat er een chaos. De vermoeide blik die Thomas trekt, vat de situatie prima samen.

Militair met teddybeer

Regisseur Elissa Down, die hiervoor diverse korte films gemaakt heeft, lijkt de lengte van een bioscoopfilm te hebben onderschat. De spanning verdwijnt door de voorspelbaarheid. Als het mooie meisje Jackie onverwachts voor de deur staat, sluit Thomas Charlie op in zijn kamer, waarop die alles onderpoept. Charlie wordt gepest door jongens op straat en raakt alleen maar meer in paniek als toegesnelde leraren hem vast willen pakken. Ongetwijfeld raakt het een gevoelige snaar bij mensen die met autisme te maken hebben, maar de scènes overstijgen het niveau van een Australische jeugdsoap nauwelijks. Om het evenwicht tussen drama en komedie te bewaren, laat Down de vader (een militair) met zijn teddybeer spreken. Dat is niet grappig en al helemaal niet geloofwaardig in een film die verder zijn best doet om zo realistisch mogelijk te zijn. Down had een keuze moeten maken: uitbreiden van dit soort absurdistische scènes tot een echt plotelement, of helemaal weglaten.

Prachtig topmodel

Mooi is de broeierige scène waarin Thomas, Charlie en Jackie in rubberbanden door het water drijven. De ontluikende liefde wordt verstoord door het naderende onweer: cliché, maar zinderend in beeld gebracht. Met dank aan Gemma Ward, het internationale topmodel dat Jackie speelt en dat heel aardig doet. Ze is zo knap dat de weinig charismatische Rhys Wakefield er nogal bleek bij afsteekt.

Luke Ford weet gelukkig meer van zijn rol te maken. Hij past prima in de lange rij acteurs die in een Oscarwaardige performance een gehandicapte portretteren. Dat klinkt misschien cynisch, maar het is wel aan Ford (en de als altijd uitstekende Toni Colette) te danken dat The Black Balloon net iets boven het oppervlakkige scenario uitstijgt.