Nieuwe dvd’s

Idlewild
(Bryan Barber, 2006 • Universal)

Idlewild, een vehikel voor het baanbrekende muzikale duo Outkast, is lang niet zo slecht als je zou verwachten, en dus teleurstellend omdat hij niet net iets beter is. Het eerste uur biedt namelijk prima vermaak.

Georgia, de jaren dertig: jeugdvrienden Percival (André 3000) en Rooster (Big Boi) zijn werkzaam bij een louche nachtclub, en raken betrokken bij een gangstervete. Het duo wordt leuk neergezet: Percival is het miskende muzikale genie, Rooster de vlotte sjacheraar. Vooral door een aangename retrosfeer à la Harlem Nights en een reeks fantastisch geënsceneerde dansscènes met de bizarre pastichemuziek van het gelijknamige Outkast-album, zijn de perikelen van de mannen best te pruimen.

Maar het laatste half uur is een hopeloos rommeltje. De eenvoudige plot gaat over de kop, regisseur Barber (eerder o.a. verantwoordelijk voor de onweerstaanbare videoclip van Hey Ya) propt zoveel mogelijk flarden van Outkast-songs op de geluidsband, en de overgang van escapistisch vermaak naar een tragische toon is niet helemaal gepast. Jammer, want met een constantere kwaliteit was dit een van de betere popsterrenfilms geweest. Vreemd genoeg bevat de dvd geen extra’s. (Paul Caspers)

Reefer Madness (Special edition)
(Louis Gasnier, 1936 • Paradiso)

Reefer Madness is al heel lang geen waarschuwingspoging meer. Toen de film nog oprecht Tell Your Children heette, moet het al moeilijk zijn geweest de raamvertelling over drugsgebruik serieus te nemen. En toen de film – omwille van het komisch effect herknipt – in de exploitatieroulatie terecht kwam, was de voormalige educatiefilm niet meer te stuiten. Dit zou een cultfilm worden, met een grote schare fans, een heuse musicalbewerking en een remake.

Tijdens een ouderavond worden ouders voorgelicht over marihuana. Heftiger dan cocaïne en ontwrichtender dan heroïne, verzekert de overijverige schoolmeester. Je wordt er gewelddadig van, je begint plotseling te lachen, en je krijgt een onbedwingbare behoefte aan jazz. Heel treurig. Iedereen herinnert zich nog Piet Janssen: pientere knul, verkeerde vrienden, verkrachting, moord, de doodstraf. Nu: dat kwam dus door marihuanagebruik. En het kan zomaar opnieuw gebeuren, tenzij – pardon: heeft iemand een vuurtje? Uche-uche – tenzij we allemaal goed opletten.

Voor de moderne toeschouwer is dergelijke hypocrisie nog wel aardig. Verder valt er niet veel te beleven aan Reefer Madness, tenzij de kijker zelf, inderdaad, apestoned is, maar dan is alles grappig. Misschien dat de NORML (National Organization for the Reform of Marihuana Laws), die de film in de jaren zeventig opnieuw uitbracht, om die reden geen genoegen nam met een hermontage uit de jaren dertig, en Reefer Madness in een lagelonenland heeft laten inkleuren. Als je af en toe grinnikt om de smerige pasteltinten, lijkt het niet zo’n miskoop. (Paul Boon)

Babel
(Alejandro González Iñárritu, 2006 • Universal)

Deze uitgave bevat behalve de veelgeprezen film een tweede dvd met een making of van negentig minuten, die helaas niet genoeg niveau heeft om als zelfstandige documentaire te worden gekwalificeerd. Daarvoor is hij te oppervlakkig en vooral te langgerekt.

De makers volgen de regisseur tijdens zijn helletocht over drie continenten. In Marokko probeert hij de plaatselijke dorpsbewoners te leren acteren. Het taalprobleem is bijna net zo groot als in Babel zelf: sommige dorpsbewoners spreken Berbers, maar de tolk kent alleen Palestijns Arabisch. De spraakverwarringen onderstrepen nog maar eens wat González Iñárritu in zijn meesterwerk laat zien: mensen lijken meer op elkaar dan ze denken, maar de verschillende talen zorgen voor een flinke hoeveelheid onbegrip. De Japanse politie en de Mexicaanse schroeiende woestijnhitte frustreren de opnames nog meer.

Er wordt in de documentaire weinig aandacht besteed aan de technische aspecten van het filmen, zoals de keuze voor een camerastandpunt, het type lens of de filmscore. Dat is een gemis voor een film waarin wordt gesuggereerd dat beelden en geluiden kunnen uitdrukken wat we niet kunnen zeggen. De makers van de making of gebruiken juist nogal veel woorden om te vertellen wat er met Babel bedoeld wordt. De tolk mag uitleggen dat kinderen geen taal nodig hebben om elkaar te begrijpen. De crewleden delen rozen uit op de verschillende locaties. Bij het afscheid klapt iedereen zijn handen stuk en pinkt menigeen een traantje weg. De tweede dvd laat je net als de eerste achter met het idee dat het goed zou moeten kunnen komen met de wereld, als we maar wat beter naar elkaar luisterden. In vergelijking met Babel is de making of echter veel fletser, sentimenteel en vooral saai. Als de regisseur eindeloos hoog opgeeft over de toverkunsten van de editor, wens je op den duur dat hij die editor ook in dienst had genomen voor de documentaire. (Marjolein van Trigt)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Marie Antoinette
(Sophia Coppola, 2005 • A-Film)

Vorig jaar bracht Sophia Coppola een originele en frisse film uit over Marie Antoinette, waarmee zij een poging deed om het geijkte beeld van de verwende, snobistische en onwetende koningin enigszins bij te stellen. In de onderhoudende making of van deze dvd worden een aantal van haar keuzes voor de vormgeving duidelijk.

Zo maakte zij in de soundtrack gebruik van jaren tachtigmuziek omdat bepaalde artiesten uit deze tijd veelvuldig gebruik maakten van de achttiende-eeuwse sfeer in hun videoclips. Daarnaast komen alle afdelingen aan bod: de belichting, de art-direction, de set-dressing, de productie en vader Coppola komt ook nog even opdraven om zijn trots uit te drukken. Want natuurlijk staat vooral Sophia Coppola’s visie centraal. Zij baseerde haar script op het boek van Antonia Fraser, die vertelt erg tevreden te zijn over de realisatie van Coppola.

Twee deleted scenes geven ook een aardig beeld van de creatieve overwegingen van de regisseuse. Ze worden ingeleid met een uitleg van de motivatie voor het filmen van de scène en de reden dat de scène uiteindelijk is weggelaten. De derde extra is een grappige parodie op MTV Cribs, waarin hoofdrolspeler Jason Schwartzman als koning Louis XVI zijn ‘crib’ (Versaille) laat zien. (Anouk Werensteijn)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.