Nieuwe dvd’s

How I Killed a Saint (Kako ubiv svetec)
(Teona Mitevska, 2004 • Tiger Releases / De Filmfreak)

Na een verblijf in de Verenigde Staten keert Viola in 2001 terug naar Macedonië. Haar optimistische verhalen maken haar familie treurig. Etnische Albanezen maken de grenzen onveilig, en het Macedonische leger grijpt hard in. De NAVO probeert de onlusten te beëindigen, maar daar is ook niet iedereen van gediend. Viola’s broer Kokan moet per se op dat moment een boodschap doen aan de andere kant van de grens.

“Zou het weer oorlog worden?”, reutelen de personages in How I Killed a Saint. “Wat nou oorlog worden?,” wil je ze toeschreeuwen, “je bent er als het ware ingerold, sufferds!” Maar dat gaat natuurlijk niet: oorlog is heel vervelend. Viola en Kokan lijden er erg onder. “Wat een misère”, zegt Viola’s frons. Kokan krijgt geen normale volzin meer uit zijn mond. En wat een naarlingen, die Albaniërs – al verdienen de Macedoniërs ook geen schoonheidsprijs, nee zeg.

Het conflict daar was ongetwijfeld verschrikkelijk. Had How I Killed a Saint juist daarom niet een geraffineerdere uitwerking verdiend? Knullige acteerprestaties worden niet beter van lompe dialogen of slordige cinematografie. Narigheid is geen garantie voor een indringend, laat staan geslaagd portret. Op de dvd staan verder nog een allegorisch bedoelde korte film en een mogelijk interessante documentaire die echter alleen is ondertiteld in onbegrijpelijk Balkan-steenkolen-Engels. Als zoiets de moeite van het fatsoenlijk bezorgen niet waard is, waarom dan überhaupt als extra toegevoegd? (Paul Boon)

Bad Lieutenant
(Abel Ferrara, 1992 • A-Film)

Ferrara’s meest provocerende film betekende veertien jaar geleden zijn doorbraak, maar weet zijn sensationele lading niet te ontstijgen. Een non wordt bruut verkracht, maar de politie-inspecteur (Harvey Keitel) die de zaak oplost is zelf een doorgewinterde zondaar. Deze gokverslaafde junk misbruikt meisjes, matst criminelen en werkt zichzelf hard de afgrond in. Kan hij de daders vergeven?

Interessante katholieke thematiek, die Ferrara verpest door te veel te zwelgen in Keitels excessen, en hier en daar lachwekkend pompeuze symboliek toe te passen. Wat sterke indruk maakt is hoe intens Keitel de schoft vertolkt, en de glasharde soberheid waarmee Ferrara alles, op de betere momenten, in beeld brengt. Maar de nasmaak van de smerigheid overheerst zo zeer dat de diepgang om zeep geholpen wordt. Een interessant curiosum dus, dat distributeur in een te donkere transfer, zonder extra’s op dvd gedumpt heeft. (Paul Caspers)

Happy Endings
(Don Roos, 2005 • Paradiso)

De Amerikaanse filmmaker Don Roos regisseerde in 1998 Christina Ricci als een gewetenloze bitch in The Opposite of Sex; die rol is nu weggelegd voor Maggie Gyllenhaal, die seksueel manipuleert dat het een lieve lust is. Ze is een van het dozijn contrasterende karakters die Happy Endings bevolken – zaaddonerende homo’s, zaadstelende lesbiènes, getroubleerde ouders, hun gefrustreerde kinderen – die in een web van leugens, zwangerschap, abortus, incest en seksuele aantrekking en afstoting verkeren.

De oorlog tussen de sekses is net als The Opposite of Sex cynisch en met verve verteld: in een vermakelijk gekunsteld verhaal zet Roos levensechte karakters neer, terwijl hij ze nooit al te serieus neemt. Hij ontlokt ook prettig ingehouden vertolkingen aan zijn uitstekende ensemble (waaronder ook Tom Arnold, Lisa Kudrow en Steve Coogan) en maakt deze tragikomedie vol spitsvondige dialogen een plezier om te zien. De speelduur van 140 minuten is iets te lang, de muzikale intermezzo’s iets te zoetsappig, maar een intelligentere en beter geacteerde komedie is er het afgelopen jaar waarschijnlijk niet gemaakt. (Paul Caspers)

My Date With Drew
(Jon Gunn, Brian Herzlinger, Brett Winn, 2004 • Indies)

Idolaat zijn van een acteur of actrice: vrijwel iedereen is het wel in zijn tienerjaren. Mooie grote posters aan de muur, flink vaak naar de bioscoop, en allerlei nutteloze weetjes over het idool in kwestie opzoeken. Maar daarna gaat deze bijna verliefdheid over in ‘gewone’ waardering voor de acteur, en gaan de posters de prullenbak in. Zo niet bij de 27-jarige Amerikaan Brian Herzlinger. Sinds hij op z’n zesde Drew Barrymore in E.T. zag, is hij verliefd op haar. Hij heeft er alles voor over om zijn onbereikbare idool te ontmoeten en haar zelfs mee uit te vragen. Met een budget van 1100 dollar, gewonnen in een televisieshow, geeft hij zichzelf een maand de tijd om de date voor elkaar te krijgen. Met twee vrienden filmt hij alles en iedereen wat hem kan helpen bij Drew te komen.

Wat volgt is een komische en bij vlagen zelfs ontroerende documentaire over een man die zijn grootste wens uit wil laten komen. Hij belt iedereen op die ook maar iemand zou kunnen kennen in de filmwereld, van schoonheidsspecialiste tot limousinechauffeur. Met valse pasjes weet hij zelfs de afterparty van Charlie’s Angels 2 in te sneaken. Als de deadline nadert – binnen dertig dagen moet de videocamera weer terug naar de winkel – wordt Brian steeds wanhopiger, en als kijker leef je al snel met hem mee. Brian is dan ook een doodnormale man, en geen type ‘enge stalker’, waardoor je het hem makkelijk gunt.
My Date With Drew is een romantische komedie, maar dan waar gebeurd en in een documentaire-jasje gestoken. Negentig minuten lekker genieten, en je daarna afvragen of jouw droomwens ook werkelijkheid zou kunnen worden. (Nora Sinnema)